(ΕΘΝΟΣ) Ο Aγγελόπουλος μετέφερε τα αμερικανοκαναδικά σύνορα στην πρώην αμερικανική βάση στο Ελληνικό για τα γυρίσματα της νέας του ταινίας «Σκόνη του χρόνου» με την Ιρέν Ζακόμπ και τον Γουίλεμ Νταφόε.
Σύνορα Αμερικής και Καναδά. Από τη μία είναι η Νέα Υόρκη και από την άλλη το Οντάριο. Ενα λεωφορείο προχωρεί μέσα στην ομίχλη και κάνει μία στάση μεταξύ των δύο φυλακίων για να ανέβουν δύο γυναίκες.
Εξω ο ήλιος μπορεί να μας καίει χωρίς έλεος, θυμίζοντας απρόσμενα ανοιξιάτικο πρωινό μετά τη χιονοθύελλα του περασμένου Σαββατοκύριακου, αλλά μέσα στο πλατό, στα σκηνικά που έχουν στηθεί στο κτίριο 5 της πάλαι ποτέ αμερικανικής βάσης του Ελληνικού, επικρατούν ξεκάθαρα συνθήκες «αγγελοπουλικής» ταινίας, έστω και με τεχνικά μέσα. Εδώ, στα ομιχλώδη καναδοαμερικανικά σύνορα του 1974, η Ελένη, η ηρωίδα της «Σκόνης του χρόνου», της δεύτερης ταινίας της τριλογίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου μετά το «Λιβάδι που δακρύζει», θα συναντήσει τον γιο της. Ο σκηνοθέτης δήλωσε, πάντως, ενθουσιασμένος από την έκβαση της δουλειάς του, σε ένα σύντομο διάλειμμα ανάμεσα στις σκηνές που έπρεπε να γυριστούν χθες, προτού βρεθεί, μέσα στις επόμενες μέρες, με το συνεργείο του στην Ιταλία για τα τελικά γυρίσματα του φιλμ. «Η δουλειά με τον Τεό (τον Θόδωρο Αγγελόπουλο) είναι προνόμιο. Κάθε λήψη είναι μια έκπληξη», μας είπε η λεπτεπίλεπτη Ιρέν Ζακόμπ, που ενσαρκώνει στην ταινία την Ελένη. Η ιστορία, η μνήμη και το παρελθόν είναι ο κύριος άξονας του σεναρίου που εκτυλίσσεται σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα έως το σήμερα (το ρεζουμέ της υπόθεσης είναι η ιστορία μιας διασκορπισμένης οικογένειας που αρχίζει το 53 στην πρώην Σοβιετική Ενωση και ταξιδεύει στον κόσμο έως το παρόν). Η προσπάθεια «να εκφράσεις αυτές τις ιδέες είναι μια πρόκληση, ένας όμορφος τρόπος να διασχίσεις τα σύνορα», σχολίασε η 42χρονη ηθοποιός και συμπλήρωσε: «Ο χαρακτήρας μου (η Ελένη) βρίσκει όλα τα σπουδαία πράγματα σε μεγάλη ηλικία. Ομως, παρά τις όποιες της μεταμέλειες, σημασία έχει ότι βρίσκει την αγάπη». Το σινεμά του Αγγελόπουλου είναι «ιδιαίτερο, προσωπικό», σιγοντάρισε ο Γουίλεμ Νταφόε, που ενσαρκώνει τον γιο της στην ταινία – ένα «παράδοξο» που με τη συμβολή του μακιγιάζ θα υπερκεράσει το όποιο εμπόδιο της ηλικίας. «Σαν ηθοποιός μού αρέσει να υπηρετώ κάποιον και η συνεργασία με τον Τεό δίνει αξία σε αυτή μου την “υπηρεσία”… Είμαι ο αντιπρόσωπος της επιθυμίας και της μνήμης του», σχολίασε ο 53χρονος Αμερικανός. «Υπάρχει κάτι το ασυμβίβαστο και ιδιότυπο στον τρόπο που βλέπει τις ταινίες του. Δεν μου θυμίζει κανέναν άλλον. Γυρίζει μεγάλης διάρκειας πλάνα…Σαν ηθοποιός γίνεσαι μέρος αυτής της διαδικασίας. Δεν αποσπάσαι από τίποτα… Ετσι μπορείς να μπεις βαθύτερα στον ρόλο σου…», είπε εξηγώντας ότι είναι πρόθυμος να γίνει μαριονέτα στα χέρια ενός σκηνοθέτη, κατά μια έκφραση του Μισέλ Πικολί, του «πατέρα» του στο φιλμ (το καστ συμπληρώνεται από τους Μπρούνο Γκαντζ, Κριστιάν Πολ και Αλέσια Φρανσίν). «Δεν θέλω να είμαι διερμηνέας. Μου αρέσει να είμαι ένα πλάσμα. Να είμαι η ιστορία. Ο Τεό θα με πάρει σαν παιδί και θα παίξει τη σκηνή…».ΕΘΝΟΣ – ΤηςΑντας Δαλιάκα ( adaliaka@pegasus.gr ) )
Filed under: Cinema, Greece | Tagged: «Σκόνη του χρόνου», Αγγελόπουλος, Αλέσια Φρανσίν, Αντα Δαλιάκα, Γουίλεμ Νταφόε, ΕΘΝΟΣ, Θόδωρος, Ιρέν Ζακόμπ, Μπρούνο Γκαντζ, Μισέλ Πικολί |