Warsaw East European Conference 2010, 12-15 Ιουλίου – Ελληνική συμμετοχή

Το 7^ο Συνέδριο Ανατολικής Ευρώπης (Warsaw East European Conference 2010) πραγματοποιήθηκε στη Βαρσοβία από τις 12 έως τις 15 Ιουλίου.
Θέμα του Διεθνούς Συνεδρίου: «Πού βρισκόμαστε; Πρώην κομμουνιστικές χώρες και χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης μετά από 20 χρόνια» και διοργανωτής το Κέντρο Ανατολικο-ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Βαρσοβίας.
Σκοπός του συνεδρίου, που πραγματοποιείται για έβδομη χρονιά, ήταν η προσπάθεια να δοθεί απάντηση στο ερώτημα: «ποιά είναι η κατάσταση των χωρών του πρώην Ανατολικού μπλοκ, είκοσι σχεδόν χρόνια μετά την ανεξαρτησία τους και τριάντα χρόνια μετά την ίδρυση της “Solidarnosc” στην Πολωνία το 1980;».
Σύμφωνα με το πρόγραμμα του συνεδρίου, επιχειρήθηκε η ανάλυση της τρέχουσας κατάστασης σε όλους τους τομείς που σχετίζονται με την κοινωνική και πολιτική ζωή, όπως οι αλλαγές στην οικονομία, το νομικό σύστημα, οι διεθνείς σχέσεις, καθώς και η νοοτροπία των κατοίκων, οι μεταβολές στον πολιτισμό, στην καθημερινή ζωή και στις κοινές αντιλήψεις. Το ενδιαφέρον εστιάστηκε, επίσης, σε γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας της περιοχής, τα οποία είχαν καθοριστική επίδραση στη διαμόρφωση της σύγχρονης κατάστασης, τουλάχιστον ως προς τις πιο κυρίαρχες αντιλήψεις.
Η προσέγγιση των πολιτών των έξι χωρών-μελών της Ανατολικής Εταιρικής Σχέσης στην ΕΕ και η ανταλλαγή εμπειριών που σχετίζονται με τις μεταρρυθμίσεις των τοπικών κυβερνήσεων, ήταν μεταξύ των κυριότερων θεμάτων του συνεδρίου, στο οποίο συμμετείχαν 50 επιστήμονες από όλον τον κόσμο και πολιτικοί από την Πολωνία και τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Στο πλαίσιο του συνεδρίου, διεξήχθη η Σύνοδος της Ανατολικής Εταιρικής Σχέσης, στην οποία συμμετείχαν επίσημες αντιπροσωπείες των έξι χωρών-μελών της Ανατολικής Εταιρικής Σχέσης (Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Μολδαβία, Ουκρανία και Λευκορωσία), αξιωματούχοι του Πολωνικού Υπουργείου Εξωτερικών και βουλευτές.
Η Σύνοδος πραγματοποιήθηκε στις 15 Ιουλίου στην Πολωνική Βουλή και είχε ως στόχο την οικοδόμηση μόνιμων σχέσεων ανάμεσα στην Πολωνική Βουλή και τα Κοινοβούλια των έξι χωρών-μελών της Ανατολικής Εταιρικής Σχέσης.
Η Ανατολική Εταιρική Σχέση δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία της Πολωνίας και της Σουηδίας και στόχο την ενίσχυση της συνεργασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν, την Γεωργία, τη Μολδαβία, την Ουκρανία και τη Λευκορωσία. Δεν προσβλέπει στην ένταξη των έξι παραπάνω χωρών στην ΕΕ, αλλά έχει έναν ευρύτερο στόχο, την ενσωμάτωση των χωρών αυτών στην ευρωπαϊκή οικονομία και το ευρωπαϊκό δίκαιο.
Στο συνέδριο συμμετείχε ο Γεώργιος Κοϊνάς, υποψήφιος διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Βαρσοβίας, όπου διδάσκει ελληνική γλώσσα (Σχολή Ανατολικών Γλωσσών του Κέντρου Ανατολικών-Ευρωπαϊκών Σπουδών). Θέμα της ανακοίνωσής του, «Το Ρωσικό Προξενείο στα Χανιά ως τοπική διπλωματική αντιπροσωπεία – Ιστορία και Πολιτική».
Ο ομιλητής αναφέρθηκε στην ίδρυση και τη λειτουργία του Ρωσικού Προξενείου στην Κρήτη στη διάρκεια του 19^ου αιώνα και ανέλυσε την πολιτική του Προξενείου σε σχέση με το Κρητικό Ζήτημα, τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στην περίοδο της Κρητικής Πολιτείας, δηλαδή του αυτόνομου κράτους που εγκαθιδρύθηκε υπό την προστασία των Μεγάλων Δυνάμεων, μεταξύ αυτών και η Ρωσία. Η παρουσία των ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων στο νησί αύξησε την επιρροή του Ρωσικού Προξενείου, το οποίο λειτούργησε ως ο συντονιστής των τοπικών Αρχών της αυτόνομης Κρήτης με τους ρώσους στρατιωτικούς αξιωματούχους που έδρευαν στο νησί.

Advertisement

Bank of Greece Governor: Full confidence in Government

(GREEK NEWS AGENDA) Georgios Provopoulos, the Governor of the Bank of Greece’s, said (on February 22) – in an interview with Bloomberg in Athens – he is confident that Greece will achieve its “very ambitious” deficit-reduction goals and avert further credit-rating downgrades.
Rating agencies “want evidence that the plan is being implemented on target” and “some time will have to pass before they can form a better judgement,” said Provopoulos, who is also a European Central Bank council member.
“I have full confidence in the government meeting its goals. They have to succeed.
And they will, I’m sure of that,” he stressed, adding that he takes the commitment of European governments to stand by Greece at face value. The lack of a detailed rescue plan isn’t disappointing, he said. 
Bloomberg.com: Provopoulos Confident Greece Will Meet

Papandreou in “Le Monde”

French daily “Le Monde” portrays George Papandreou in an article (‘L’ homme qui fait trembler l’euro’, February 5) describing Greece’s current affairs and Papandreou’s personal and political career over the years:
“Le monde le regarde. Le destin de l’euro tient à lui. Elu depuis tout juste quatre mois, le premier ministre grec est le point de mire des dirigeants et des marchés de la planète, pressé de questions affolées sur la situation dont il a hérité : un pays au bord de la faillite, discrédité sur les marchés, exposé à la spéculation, étranglé par une dette et un déficit public colossaux, un Etat dysfonctionnel, un système de fraude généralisé.
Le raffinement est son arme. Costume bleu marine, chemise blanche, cravate délicatement violette, Georges Papandréou a la silhouette longue et distinguée, la moustache taillée au millimètre, la politesse souriante, l’anglais parfait du brillant élève passé par Harvard et la London School of Economics, la graisse évanouie dans des heures quotidiennes de fitness et de cyclisme à haute dose. Si peu balkanique, si différent.
Devenir premier ministre n’était pas sa vocation, lui qui, à la fin des années 1960, étudiait la sociologie aux Etats-Unis et manifestait, cheveux longs et guitare rock en bandoulière, contre la guerre du Vietnam. “Si la Grèce avait été à l’époque un pays normal, dit-il dans son bureau à Athènes, je ne serais pas entré en politique.”
Son nom a fini par le rattraper. Celui de son grand-père, Georges Papandréou, trois fois premier ministre, centriste, figure mythique de la politique des années 1960. Celui de son père, Andréas Papandréou, ministre et économiste renommé, fondateur du Pasok (parti socialiste grec), et premier ministre dans les années 1980. Quant à lui, ce rêveur affable et modeste que l’on appellera longtemps Yorgakis (petit Georges), personne n’imaginait qu’il dirigerait le pays à son tour, dernier-né de l’une des trois dynasties familiales qui, avec les Caramanlis et les Mitsotakis, se partagent le pouvoir en Grèce depuis l’après-guerre.
Il a 14 ans ce 21 avril 1967. Le coup d’Etat des colonels, prélude à la dictature qui durera sept ans, vient d’avoir lieu. Les militaires viennent chercher son père, Andréas, caché sur le toit de la maison. L’un d’eux lui colle sa mitraillette sur la tempe. “Où est-il ?” L’enfant ne répond pas. La mitraillette frémit. Andréas se rend. Pour lui, c’est la prison. Puis, pour toute la famille, l’exil.
Georges Papandréou vient d’ailleurs. Avant la guerre, son père Andréas, déjà forcé à quitter la Grèce pour des raisons liées à ses activités trotskistes, était devenu citoyen américain, avait enseigné l’économie à l’université de Berkeley, puis en Suède et au Canada. Georges a une mère américaine, est né au Minnesota, a grandi en Californie et étudié dans l’Illinois, à Londres, à Stockholm. Il parle à quasi-égalité l’anglais, le grec et le suédois.
A son retour en Grèce, en 1974, la dictature abolie, il découvre un pays où tout est à réinventer. Et une élite forcée comme lui à l’exil, revenue “avec des idées nouvelles, la capacité de comparer, de tirer réflexion des contrastes.”
Etre différent, c’est son atout. “L’étranger” est un drôle de zèbre, mélange de “libéral” à l’américaine et de social-démocrate suédois, défenseur des libertés individuelles, de l’Etat-providence, de l’environnement, du progrès technique. Théodoros Pangalos, vice-premier ministre, s’amuse à rappeler ces années 1990 où Georges était ministre dans le gouvernement de son père, Andréas Papandréou : “En réunion, Georges prenait des notes sur un ordinateur portable. Nous, nous avions nos feuilles et nos crayons. On se donnait des coups de coude : “Regarde, le petit Georges joue, il n’a toujours pas grandi !”. En fait, comme toujours, il avait plusieurs longueurs d’avance…”
Au sein de la dynastie Papandréou aussi, il fait la différence. Après Georges “l’ancien”, le centriste anticommuniste, après Andréas le tempétueux tribun socialiste aux accents nationalistes, Yorgakis, président de l’Internationale socialiste depuis 2006, conquiert les Grecs par un agenda progressiste inhabituel. Il est hostile au blairisme, croit en la primauté de la politique sur le marché, préconise une société ouverte et multiculturelle, une économie tournée vers la valeur ajoutée et la croissance verte. “Je suis fier de porter mon nom mais je gouvernerai à ma façon. Comme Sinatra, je pourrai dire : “I did it my way”.”
Son style politique, il l’a déjà esquissé. Ministre de l’éducation, en 1988, il s’affronte au conservatisme ambiant et à la puissance de l’Eglise orthodoxe en défendant les droits des homosexuels. Ministre des affaires étrangères très estimé, en 1999, il milite en faveur de l’Europe et tempère l’anti-américanisme, sport national en Grèce. Il établit des conditions de dialogue avec la soeur ennemie, la Turquie, soutient la candidature de celle-ci à l’Union européenne (UE), contribue à l’intégration de Chypre dans l’UE.
“Yorgakis sait écouter, il ne fait pas l’intelligent, il prend calmement des décisions audacieuses. Il nous change de ce théâtre balkanique dont nous sommes tous fatigués”, témoigne l’un de ses anciens collègues au gouvernement, Nikos Dimadis. “La Grèce a plus que jamais besoin d’un dirigeant différent, citoyen du monde, qui a sur son pays une pensée globale”, analyse l’éditorialiste de centre droit, Georges Kirtsos.
Depuis quatre mois, Georges Papandréou est parti en guerre contre un Etat pléthorique, contre la corruption et l’économie parallèle. La droite l’accuse déjà d’immobilisme. Des mouvements sociaux se préparent contre les mesures d’austérité annoncées.
Certains le craignent plus visionnaire que pragmatique, plus théoricien que politique. Mais la Grèce n’a plus le choix, la zone euro non plus. Le petit Georges est peut-être la dernière chance. Lui-même en a fait un slogan : “Nous devons changer, ou sombrer.””
(LeMonde.fr)