“Ακτινοβολία. Ιστορία της Μαρίας Σκλοντόφσκα-Κιουρί” στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

To έργο αφηγείται την ιστορία της Maria Skłodowska Curie μέσα από τον διάλογο ανάμεσα σε δυο χαρακτήρες: την Μαρία και την μικρότερή της κόρη την Εύα. Στο έργο εισάγονται και άλλα πρόσωπα μέσα από μια σειρά μονολόγων της ηρωίδας και από φωτογραφίες που προβάλλονται στο φόντο. Στην προβολή παρουσιάζεται επίσης και το πανόραμα των βουνών που περιβάλλουν την δράση: η ταράτσα του σανατόριου στο Sancellemoz, στις γαλλικές Άλπεις το 1934, όταν η Μαρία Κιουρί πήγε για να θεραπευτεί από μια μυστηριώδη ασθένεια. Εκεί, την προσέχει η κόρη της, Εύα, που κατά την διάρκεια της διαμονής τους, παίρνει συνέντευξη από την μητέρα της, προκειμένου να γράψει ένα βιβλίο για αυτήν. Η Μαρία ξαναθυμάται τις σπουδές της, τις προσπάθειες και τους κόπους της , τα πειράματα και τις ανακαλύψεις, καθώς επίσης και τον έρωτά της με τον Pierre Curie και τον Paul Langevin και την φιλία της με τον Albert Einstein. Η ασθένειά της αποδεικνύεται  ότι  είναι αποτέλεσμα υπερέκθεσης  στην ακτινοβολία. Πεθαίνει, ενώ ονειρεύεται την επιστροφή στην Πολωνία. Στο τέλος του έργου μαθαίνουμε για την απόλυτη αναγνώριση και τις τιμές  που δέχεται η Maria Skłodowska Curie μετά θάνατον: η κηδεία της πραγματοποιήθηκε με όλες τις τιμές και το σώμα της εναποτέθηκε στο Πάνθεον του Παρισιού. 
Η παράσταση είναι μια παραγωγή του «Teatr Polski» από το Τορόντο του Καναδά. Οι ηθοποιοί Μαρία Νοβοτάρσκα και Αγκάτα Πολιτόφσκα προέρχονται από το φημισμένο θέατρο «Σλοβάτσκι» της Κρακοβίας.
 Η πρεμιέρα της «Ακτινοβολίας» έγινε το 2006 και έκτοτε το έργο έχει παιχτεί σε πολλές χώρες αποσπώντας πολύ θετικές κριτικές. Πρόκειται για μια παράσταση  με ζωντανό χαρακτήρα, έντονη συναισθηματική δράση και εξαιρετική εκπαιδευτική αξία για τους νεώτερους θεατές.
Η παράσταση παρουσιάζεται στα πολωνικά με ελληνικούς υπέρτιτλους.
Συντελεστές της παράστασης
Συγγραφέας:  Καζίμιεζ Μπράουν
Σκηνοθεσία: Καζίμιεζ Μπράουν
Σκηνικά: Ιωάννα  Ντομπρόφσκα
Φωτισμός/ Video: Κρυστόφ Σάιντακ, Τόμεκ Λις, Ρόμπερτ Σοκολόφσκι, Αντρέι Στέφαν
Μουσική:  Γιέζι Μπόσκι
Παίζουν:  Μαρία Νοβοτάρσκα,  Αγκάτα Πολιτόφσκα
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, 24/5/2011

Advertisement

“Λεωφορείον ο Πόθος” σε σκηνοθεσία Κριστόφ Βαρλικόφσκι στην Αθήνα

Τον Κριστόφ Βαρλικόφσκι τον γνωρίσαμε το 2008 όταν πήρε στη Θεσσαλονίκη το βραβείο «Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες» (στη 2η διοργάνωση των Ευρωπαϊκών Βραβείων Θεάτρου) και παρουσίασε το «Καθαροί πια» της Σάρα Κέιν.
Ακολούθησε λίγους μήνες μετά η, ενταγμένη στο Φεστιβάλ Αθηνών, παράστασή του με το «Krum» του Χ. Λεβίν. Ξέραμε όμως ήδη ότι η Ευρώπη κατατάσσει τον Πολωνό σκηνοθέτη στις ισχυρές, ελπιδοφόρες και πρωτοποριακές δυνάμεις του θέατρου της.
Οσο τον περιμένουμε ξανά φέτος τον Ιούλιο (2-5) στην «Πειραιώς 260», με την πολυσυζητημένη εκδοχή του για το «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τ. Ουίλιαμς, με Μπλανς την Ιζαμπέλ Ιπέρ, επιβεβαιώνουμε μέσω του γαλλικού Τύπου και τη «δίδυμη» ιδιότητα ενός διακεκριμένου σκηνοθέτη του λυρικού θέατρου.
Στο Theatre de la Monnaie των Βρυξελλών παρουσιάζεται μέχρι τις 30 του μηνός ο «Μάκβεθ» του Βέρντι, σε δική του σκηνοθεσία, με τον Αμερικανό βαρύτονο Σκοτ Χέντριξ να αναμετράται για πρώτη φορά με τον ρόλο του σεξπιρικού ήρωα, Λαίδη Μάκβεθ τη Γεωργιανή σοπράνο Ιάνο Ταμάρ σε εναλλάξ διανομή με την Αμερικανοολλανδέζα Λίζα Ούμπεν και αρχιμουσικό τον Πολ Ντανιέλ. Και στην παρισινή Οπερα μόλις ολοκλήρωσε τον κύκλο της η, επίσης δικής του σκηνοθεσίας, όπερα του Βάγκνερ «Πάρσιφαλ».
Είναι τα πιο πρόσφατα λυρικά εγχειρήματα του 48χρονου σκηνοθέτη που καταμετρά πολλές συνεργασίες με την Οπερα της Βαρσοβίας («Ντον Κάρλος» του Βέρντι, «Ο Αδαής κι ο τρελός» του Πολωνού συνθέτη Πάουελ Μικιέτιν, «Βασιλιάς Ιμπί» του Πεντερέτσκι, «Βόιτσεκ» του Μπεργκ), με την Οπερα των Παρισίων («Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Γκλουκ, «Υπόθεση Μακρόπουλος» του Γιάνατσεκ και «Πάρσιφαλ» του Βάγκνερ), με τη Staatsoper του Μονάχου («Ευγένιος Ονιέγκιν» του Τσαϊκόφσκι) και με το Τεάτρο Ρεάλ της Μαδρίτης («Υπόθεση Μακρόπουλος»). Αλλά και στο Monnaie έχει προηγηθεί η εμβληματική του σκηνοθεσία για τη «Μήδεια» του Κερουμπίνι το 2008, όταν ήδη οι προτάσεις του για τα έργα του Γκλουκ και του Τσαϊκόφσκι στο Παρίσι και το Μόναχο είχαν συμβάλει ώστε στη φήμη του σπουδαίου θεατρικού σκηνοθέτη να προστεθεί κι αυτή ενός από τους πιο καίριους κι ενδιαφέροντες σκηνοθέτες του λυρικού θεάτρου.
Η ρηξικέλευθη γραφή του Βαρλικόφσκι είναι ευδιάκριτη κι εδώ. Το ίδιο και οι αναγνωρίσιμες «εμμονές» του, όπως τουλάχιστον φαίνεται κι από το δημοσίευμα της «Monde» για τον «Μάκβεθ». «Στις Βρυξέλλες, ο Βαρλικόφσκι», διαβεβαιώνει η εφημερίδα, «συνεχίζει να καλλιεργεί με χαρά ό,τι του καταλογίζουν: αφθονία εικόνων κινηματογραφημένων με αμεσότητα και κινηματογραφικών αναφορών που προβάλλονται σε βιντεο-οθόνες στο βάθος της σκηνής. Τραβεστί. Ημίγυμνοι ηθοποιοί. Αντισυμβατικά για την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία κοστούμια με στοιχεία αρτ ντεκό. Λαβαμπό, ένα φετίχ του Πολωνού…». Σ’ ένα λαβαμπό, που παραπέμπει σε ένα είδος βωμού, πλένει τα αιματοβαμμένα χέρια του ο Μάκβεθ.
Κι άλλες καινοτομίες επιφυλάσσει η ματιά του Πολωνού. Το δάσος στο οποίο ο Μάκβεθ συναντά τις μάγισσες γίνεται ένα ψυχρό νοσοκομείο με τοίχους καλυμμένους από τεράστιες οθόνες. Αναλόγως συμβολικές είναι η έναρξη και η λήξη της παράστασης. Προτού ακόμα να σηκωθεί η αυλαία κάποιος ακούγεται να διαβάζει την πραγματική επιστολή που είχε στείλει στη γυναίκα του ένας στρατιώτης στο Βιετνάμ. Η ίδια επιστολή ξανακούγεται στη διάρκεια της όπερας, όσο τα έγχορδα παίζουν σαν ξεκούρδιστα, λίγο προτού η Λαίδη Μάκβεθ πει την πρώτη της λέξη.
Αντίστοιχα η τελευταία πράξη, χαρακτηριστική «του Βαρλικόφσκι, ποιητή της τέχνης των ωραίων διαφυγών», κατά τη «Μοντ», εκτελείται από δύο ωραίους νέους ημίγυμνους άνδρες που χορεύουν σφιχταγκαλιασμένοι μέχρι να πνιγούν από ασφυξία κάτω από ένα πλαστικό κάλυμμα.
Η «Monde» δεν κρύβει ούτε την αμηχανία ούτε το ενδιαφέρον της για τη «σπείρα της έξοχης τρέλας» του Βαρλικόφσκι. Μακάρι λοιπόν να δούμε κι εμαείς προσεχώς στο Φεστιβάλ κι αυτή τη σκηνοθετική του πλευρά.
(Ελευθεροτυπία, 16/6/2010)

Εργαστήρι αρχαίου δράματος από πολωνό σκηνοθέτη

Ενας από τους ραγδαία ανερχόμενους Πολωνούς σκηνοθέτες, ο 42χρονος Γκρέγκορ Γιαρζίνα (Grzegorz Jarzyna), έρχεται για να πραγματοποιήσει στην Κρήτη, από τις 3 έως τις 12 Ιουλίου, θεατρικό εργαστήρι.
Σπούδασε φιλοσοφία και θέατρο στην Κρακοβία. Υπήρξε μαθητής και συνεργάτης του σπουδαίου Κρίστιαν Λούπα και από το 1998 είναι καλλιτεχνικός διευθυντής τού TR Warszawa, που έχει παρουσιάσει και στην Ελλάδα παραστάσεις του με την υπογραφή του «τρομερού παιδιού» της πολωνικής σκηνής Κριστόφ Βαρλικόφσκι. Χαρακτηριστικό του καλλιτεχνικού στίγματος του Γιαρζίνα είναι ότι υπογράφει τις παραστάσεις του με διαφορετικά ψευδώνυμα για να υποδηλώνεται η διαρκής καλλιτεχνική μετατόπισή του σε νέα πεδία.
Στο εργαστήρι, όπου θα μετάσχει και ο θίασός του, σκοπεύει να επικεντρωθεί στο αρχαίο δράμα. Οι συμμετέχοντες θα δουλέψουν πάνω σε σκηνές των τριών τραγικών ποιητών μας. Το εργαστήρι εντάσσεται στο πλαίσιο των διεθνών συνεργασιών και ανταλλαγών της πρώτης Κρατικής Σκηνής με σημαντικούς φορείς του εξωτερικού. Απαιτεί όμως από τους συμμετέχοντες να καλύψουν οι ίδιοι τα έξοδα μεταφοράς, διαμονής και διατροφής. Η παρακολούθηση είναι δωρεάν. Οι ενδιαφερόμενοι ηθοποιοί πρέπει να έχουν αποστείλει, μέχρι τις 15 Ιουνίου, σύντομα βιογραφικά τους σημειώματα (στα αγγλικά) μαζί με φωτογραφία τους (στο email: interdept@n-t.gr.) Για οποιαδήποτε διευκρίνιση να επικοινωνούν στο 210-5288253/4 (Ειρήνη Μουντράκη, Διεθνείς Σχέσεις Εθνικού Θεάτρου).
(Πηγή: Ελευθεροτυπία, 26/5/2010)

Ο “Χορός θανάτου” του Στρίντμπεργκ σε θέατρο της Αθήνας

 

Ένας αινιγματικός χορός για τρεις από την ομάδα “Υστερόγραφο”
Στις 14 Ιανουαρίου ξεκίνησε παραστάσεις ο «Χορός Θανάτου» του Αυγούστου Στρίντμπεργκ από τη θεατρική ομάδα Υστερόγραφο στο Studio Μαυρομιχαλή.
Ο Έντγκαρ και η Άλις ζουν σε ένα απομονωμένο νησί του Σουηδικού αρχιπελάγους.  Εκείνος είναι λοχαγός, εκείνη ήταν ηθοποιός αλλά τα έχει παρατήσει.  Πλησιάζει η 25η επέτειος των γάμων τους και εκείνοι ασφυκτιούν μέσα στο μικρόκοσμό τους.  Δεν κάνουν παρέα με άλλους ανθρώπους στο νησί, έχουν στείλει τα παιδιά τους στην πόλη για να σπουδάσουν και με κάθε τρόπο πληγώνουν ο ένας τον άλλο, κάτι που δεν εμπεριέχει απαραίτητα κακία, είναι στοιχείο της σχέσης τους.
Η έλευση του Κουρτ, εξαδέλφου της Άλις, στο νησί θα περιπλέξει την κατάσταση.  Ο Κουρτ έχει έρθει να αναλάβει προϊστάμενος του λοιμοκαθαρτηρίου.  Τους τρεις τους, τους δένει ένα κοινό παρελθόν και πιθανότατα διάφορα μυστικά, λιγότερο ή περισσότερο ένοχα. Ο Κουρτ θα ενταχθεί για στο μικρόκοσμο του ζευγαριού.  Οι καταστάσεις θα οδηγήσουν και τους τρεις σε ακραίες επιλογές.  Η αλήθεια και το ψέμα, ο θάνατος και η ζωή, αρχίζουν να μπερδεύονται.  Οι ισορροπίες θα ανατραπούν, ωστόσο λίγα πράγματα θα αλλάξουν. Σημείωμα σκηνοθέτη
Ο Έντγκαρ και η Άλις.  Ένα ζευγάρι σε ένα απομονωμένο νησί, χωρίς φίλους και κοινωνικές επαφές.  Μοιάζουν να αλληλοσπαράσσονται μέρα-νύχτα.
Ο Κουρτ. Ο ξάδελφος, και αργότερα –ή μήπως και παλαιότερα;– ο εραστής της Άλις.  Μοιάζει άλλοτε για θύμα τους και άλλοτε για εισβολέας στη ζωή τους.
Διαβάζοντας το έργο του Στρίντμπεργκ η αίσθηση που είχα είναι ότι ο συγγραφέας δε θέλει λύσεις.  Αν τις ήθελε θα τις έδινε.
Ένας χορός για τρεις, αινιγματικός, σε μια παράσταση που επίσης δε θέλει να λύσει τα αινίγματα, αλλά να τα προβάλλει.  Η προσπάθειά μας ήταν να βρούμε τους τρόπους με τους οποίους ο συγγραφέας προβάλλει αυτά ακριβώς τα αινίγματα και να τους αναδείξουμε.
Μετάφραση: Μίνως Βολανάκης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Γιανναράκος
Σκηνικά – Κοστούμια: Νίκη Πέρδικα
Μουσική: Κώστας Μαντζώρος
Χορογραφία: Στέλλα Κρούσκα
Φωτισμοί-φωτογραφίες: Αντώνης Συμεωνάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Στέφανος Μονδέλος
Παίζουν οι ηθοποιοί:  Κωνσταντίνος Χατζούδης , Αγγελική Λεμονή,  Σπύρος Ζουπάνος
(Πηγή: ElCulture.gr)