Aφιέρωμα στην ελληνική οινοποιία και γαστρoνομία (δημοσίευμα με τη συνεργασία του Γραφείου Τύπου)

Το διμηνιαίο περιοδικό οινολογίας «Czas Wina» (τεύχος Φεβρουαρίου – Μαρτίου), υπό τον τίτλο «Ελλάδα – Η παράδοση της ποικιλίας», δημοσιεύει αφιέρωμα 23 σελίδων (έγχρωμο εξώφυλλο και 22 σελίδες κειμένου) στην ελληνική οινολογία και γαστρονομία, με εκτενείς αναφορές στον ελληνικό πολιτισμό, το οποίο επιμελήθηκαν οι Wojciech Gogolinski και Anna Miodonska.
Εισαγωγικά, με τίτλο «Ζωή αλά ελληνικά», τονίζεται ότι η Ελλάδα είναι «ένα πανάρχαιο κράτος, η κοιτίδα του ευρωπαϊκού πνεύματος και της δημοκρατίας, αν και στην σημερινή εποχή διατηρεί περισσότερο βυζαντινά χαρακτηριστικά. Γεμάτη από χρώματα, γεύσεις και ομορφιές, αν και βυθισμένη στην κρίση. Η Ελληνική Δημοκρατία θεωρείται κληρονόμος της αρχαίας Ελλάδας. Μερικές χιλιάδες χρόνια ιστορίας και μια ιδιαίτερα πλούσια πολιτιστική κληρονομιά. Λίκνο του δυτικού πολιτισμού, γενέτειρα της δημοκρατίας, της φιλοσοφίας, των Ολυμπιακών Αγώνων. Βασίλειο για την γαστρονομία και το φαγοπότι. Πατρίδα των ελάχιστα εκτιμημένων ή ελάχιστα γνωστών ελληνικών κρασιών. Ήρθε η ώρα να το αλλάξουμε!».

Dwumiesięczny magazyn „Czas Wina” (nr 1 / luty-marzec 2012) publikuje pod tytułem „GRECJA – Tradycja różnorodności” 23-stronnicową serie artykułów na temat greckiej enologii i gastronomii, umieszczając również obszerne informacje na temat greckiej kultury. Materiał został opracowany przez Wojciecha Gogolińskiego i Anna Midońską.

„Republika Grecja jest uważana za spadkobierczynie starożytnej Grecji. To kilka tysięcy lat historii i przebogate dziedzictwo kulturowe. Kolebka całej cywilizacji zachodniej, miejsce narodzin demokracji, filozofii, igrzysk olimpijskich. To również królestwo dobrej kuchni i biesiadowania. Ojczyzna niedocenionych lub słabo znanych greckich win. Trzeba ten stan zmienić:
Więcej: http://czaswina.pl/archiwum/55/czas-wina-nr-55

Advertisement

“Kali Patrida” Greek Communities of Political Refugees in Eastern Europe

By the end of the Greek Civil War (1946-49), Greece was in a tragic state. The human loss and physical destruction incurred in this conflict was added to the suffering and damage already accumulated during World War II and the occupation. One of the most dramatic consequences of the Civil War was the odyssey of thousands of Greek men, women and children who settled in Eastern Europe and the USSR – mainly in Tashkent, Uzbekistan.
The Hellenic Parliament Foundation for Parliamentarianism and Democracy is hosting until December 31, 2011, an exhibition titled Kali Patrida… Greek Communities of political refugees in Eastern Europe.
The exhibition draws on material (printed and audiovisual) from many sources, both from Greece and abroad in order to shed light on particular themes in the lives of political refugees: their establishment in the host countries (East Germany, Bulgaria, Romania, Czechoslovakia, Hungary, Poland and Uzbekistan); their children’s education, their communities, their efforts to preserve their distinctive cultural heritage as well as their repatriation.
“Kali patrida” meaning “Happy Homecoming,” is actually a wish political refugees shared, expressing their nostalgia for their homeland.
ERT Archive: Documentary: Second Homeland – Episode: Stepmother Homeland & Michalis Gkanas: The history of my times [VIDEO]; TVXS: Writer Alki Zei talks about the Civil War [VIDEO]
ODYSSEY Magazine about Greece and the Greek Diaspora: Features-Our Town Beloiannisz in Hungary
(GREEK NEWS AGENDA)

 

Karaghiozis: “Inextricable part of Greek Culture”

Greece is planning to press its claims to Karaghiozis, a shadow puppet theatre character that UNESCO has deemed to be part of Turkey’s cultural heritage.
“Karaghiozis is an extricable part of our culture,” Foreign Ministry’s Spokesperson said, adding that UNESCO allows neighbouring countries to access the same commodity when it comes to intangible cultural heritage.
The issue has prompted an announcement by the Ministry of Culture, according to which, “it is commonly known and undoubted that shadow theatre refers to a cultural tradition which surpasses boundaries and spans through the Balkans, and the broader East, long time before the emergence of contemporary states.

Concerning the Greek version of Karaghiozis, it represents a vivid chapter of Modern Greek culture, which defends traditional values broadly cherished by the Greek people.”

Museum of Shadow Theatre: Museum of Shadow Theatre & Greek Shadow Theatre Group Athanasiou: Karaghiozis-History

You Tube: Karagiozis & Athens Plus (16.7.2010): Greece to stake its claim to Karagiozis show

(GREEK NEWS AGENDA)

Τουριστικό αφιέρωμα στη Βόρεια Ελλάδα σε πολωνικό περιοδικό

Το μηνιαίο ανδρικό περιοδικό Gentleman, με τίτλο «Δημοκρατία του Δία», δημοσιεύει τετρασέλιδο αφιέρωμα της Elżbieta Pawełek και του Zygmunt Chwast στη Θεσσαλονίκη, την Καβάλα και την Θάσο, το οποίο συνοδεύεται από πληθώρα έγχρωμων φωτογραφιών από τους Φιλίππους, την Θάσο και τις ακτές της βόρειας Ελλάδας.
Στην εισαγωγή του δημοσιεύματος υπογραμμίζονται τα εξής : «Η Γαλλία έχει το δικό της Έβερεστ, η Ιταλία το Mont Blanc, ενώ η Μακεδονία τον Όλυμπο, την κατοικία των θεών. Γιατί επέλεξαν αυτό το μέρος; Διότι εδώ υπάρχουν τα πάντα: χρυσές ακτές, ηλιόλουστα νησιά και καταπληκτικές ταβέρνες με θαλασσινά».     

Kavala

Στην ενότητα που τιτλοφορείται «Το άρωμα της ανατολής», οι αρθρογράφοι περιγράφουν την περιήγησή τους στην Καβάλα, την οποία στην αρχαιότητα είχε επισκεφθεί και ο Απόστολος Παύλος κατά την πρώτη ιεραποστολή του στην Ευρώπη. Επίσης αναφέρονται στην πολιτιστική κληρονομιά των Τούρκων και τη θυελλώδη ιστορία της πόλης.
Στην ενότητα «Σμαραγδένιο Νησί», οι αρθρογράφοι παροτρύνουν τους τουρίστες να επισκεφθούν την Θάσο, που αποτελεί ιδανικό προορισμό για ολιγοήμερη αναψυχή. 

Thasos Ancient Agora

Στην ενότητα με τίτλο «Ταβέρνα κάτω από τα αστέρια», ειδική αναφορά γίνεται στους μεζέδες και τα κυριότερα πιάτα της ελληνικής κουζίνας. Καταληκτικά σημειώνεται ότι «όταν τα τζιτζίκια τραγουδούν σαν τρελά κατά τη διάρκεια του δείπνου και φτάνει ο ήχος των κυμάτων από την ακρογιαλιά, διότι τα τραπέζια είναι στημένα κοντά στο νερό, και πάνω από τα κεφάλια βλέπει κανείς τον έναστρο ουρανό, όλα αποκτούν μια εκλεκτή γεύση. Είμαστε περίεργοι τι θα έλεγε τώρα ο Δίας;». 

Η δημοσιογράφος Elzbieta Pawelek και ο φωτογράφος Zygmunt Chwast φιλοξενήθηκαν, κατόπιν πρότασης του Γραφείου Τύπου Βαρσοβίας, στη Θεσσαλονίκη και τη Θάσο τον Ιούνιο του 2009.  

Hellas:from Tourism to World Heritage

“Kalimera”…It’s a Way of Life

“Kalimera”…the Greek word for ‘good morning’ is the new slogan for the advertising campaign of the Greek National Tourism Organization and Ministry of Culture and Tourism.

The 2010 campaign was unveiled by the Deputy Minister of Tourism Angela Gerekou on March 8, and is based on a redesigned pattern of previous campaigns with the addition of the well-known greeting in the Greek language.
The campaign will be available through the renewed portal of Hellenic Tourism Organisation at the web address www.visitgreece.gr.
Kathimerini Daily: ‘Kalimera’ is the country’s new tourism motto    

A Popular Tourist Destination

Greece is the fourth most popular tourist destination in the European Union for 2010, according to a new Eurobarometer survey on “The attitudes of Europeans towards tourism.”
The EU Eurobarometer poll unveiled on March 8 shows that tourism is one of Europe’s most important service industries, accounting for 5% of Europe’s GDP and 6% of employment. Greece is the fourth most attractive tourist destination, after Spain, Italy, and France. 
European Commission: Tourism-Upbeat Prospects for 2010 Season  

“Med Diet” to Be Recognised by UNESCO 

The town of Koroni in Messinia Prefecture will represent Greece in an initiative put forth by four Mediterranean countries to have the “Mediterranean Diet” recognised by UNESCO as a cultural heritage of humanity. 
Koroni from Greece, Cilento from Italy, Soria from Spain and Chefchaouen from Morocco will join forces to ask the UN Educational, Scientific and Cultural Organisation (UNESCO) to include the diet to its World Heritage List.
(GREEK NEWS AGENDA)

Ζακλίν ντε Ρομιγύ “Μαθήματα ελληνικών”

Χωρίς όραση, η 96χρονη γαλλίδα ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγύ εξακολουθεί να γράφει για την επικαιρότητα των αρχαίων ελληνικών, δίνοντάς μας σύντομα μαθήματα γλώσσας.
Σε μια εποχή έντονων ανακατατάξεων η 96χρονη Ζακλίν ντε Ρομιγύ εξακολουθεί να είναι η πιο ζωηρή υπέρμαχος μιας υπόθεσης φαινομενικά χαμένης: της διατήρησης των ελληνικών γραμμάτων στα ευρωπαϊκά σχολεία. Η συγκυρία είναι δύσκολη. Πρώτον, τίθεται το ερώτημα πόσες πιθανότητες έχει η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας να επιζήσει στον καιρό της «ψηφιακής επανάστασης» και της διάδοσης του Διαδικτύου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, εδώ και μισό αιώνα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες πλήττει τις κλασικές σπουδές μια ιδιαιτέρως σοβαρή και επικίνδυνη κρίση. Εκδηλώθηκε αντίδραση στην ιδέα ότι τα αρχαία έργα ήταν ανέκαθεν ανώτερα. Υποστηρίχτηκε η άποψη ότι έχουμε «κατακλυστεί από τα ελληνικά!». Δημιουργήθηκαν έριδες που θα μπορούσαν να συνοψιστούν στον τίτλο «Διαμάχη ανάμεσα στους Αρχαίους και στους Σύγχρονους». Σε αυτόν τον αγώνα η μεγάλη κυρία των ελληνικών γραμμάτων προχωρεί για άλλη μία φορά ένα βήμα μπροστά από την εποχή της. Προβλέπει ότι η κρίση θα είναι σύντομη. Και προκειμένου να μην τρέφει κανείς καμία αμφιβολία ως προς αυτό, αφήνει μία ακόμη παρακαταθήκη στους επιγόνους της με το βιβλίοΜαθήματα ελληνικών(γαλλικός τίτλος:Ρetites lecons sur le grec ancien, δηλαδή Σύντομα μαθήματα αρχαίων ελληνικών ), το οποίο έγραψε το 2008 αμέσως μετά τοΡourquoi la Grece? (Γιατί η Ελλάδα;). Αυτή τη φορά απλώς χρειάστηκε τη συνεργασία της πρώην μαθήτριάς της, επίσης ελληνίστριας, Μονίκ Τρεντέ.
 Η συγγραφέας μάς θυμίζει ότι η εν λόγω διαμάχη δεν είχε τη δύναμη να ανακόψει τη διάδοση των ελληνικών, τα οποία συνέχισαν να διδάσκονται όλο και πιο έντονα όχι μόνο στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και στον Νέο Κόσμο, ενώ ακόμη πολλά έργα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας αντλούν την έμπνευσή τους από την Ελλάδα. Η Ελλάδα, ο μύθοι της, οι ήρωές της εξακολουθούν να είναι «στη μόδα»… Και αυτό δεν είναι διόλου παράξενο. Με βάση τη σύντομη ιστορική αναδρομή της ντε Ρομιγύ σε αυτό το βιβλίο, στο σημείο που μπορεί να νομίσει κανείς ότι όλα τελειώνουν για την ελληνική γλώσσα, εκεί ακριβώς όλα αρχίζουν. «Συνέβη αυτό όταν το Βυζάντιο, τη μόνη ελπίδα που είχε απομείνει για να διατηρηθεί ζωντανή η ελληνική γλώσσα, έπεσε στα χέρια των Τούρκων. Αντί να πεθάνει η ελληνική γλώσσα μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, ήταν ακριβώς τότε που πολλοί Ελληνες της Κωνσταντινούπολης μετανάστευσαν στην Ευρώπη, εκδηλώθηκαν κάποιες προσπάθειες αναβίωσης των ελληνικών στη Φλωρεντία, άρχισε ο Ερασμος στο Ρότερνταμ να προτρέπει ολόκληρη την Ευρώπη να μάθει ελληνικά, ήρθε και η ανακάλυψη της τυπογραφίας το 1440 και συνέβαλε καθοριστικά όχι μόνο στη διάδοση των γραμμάτων και στην κυκλοφορία των γλωσσών, αλλά και στην εξάπλωση της διδασκαλίας των ελληνικών (…). Και αν νιώθουμε ότι μπαίνουμε σε έναν νέο Μεσαίωνα, αν οι μελετητές των αρχαίων γλωσσών, που αρχίζουν να σπανίζουν πλέον στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, θυμίζουν αναπόφευκτα τους αντιγραφείς του 13ου αιώνα που με τον ζήλο τους κρατούσαν άσβεστη τη φλόγα στα κελιά των μοναστηριών, μπορούμε τουλάχιστον να ελπίζουμε, καθώς όλα οδεύουν πιο γρήγορα σήμερα από ό,τι στο παρελθόν, ότι η κρίση θα είναι σύντομη και θα παρέλθει γρήγορα».
Η Ζακλίν ντε Ρομιγί μοιάζει να έχει υπόψη της την πολύ σύγχρονη φαινομενολογία των προβλέψεων όταν αποφαίνεται στα Μαθήματα ελληνικών: «Οπως και να ΄χει- και για να παραμείνουμε στην εκπληκτική ιστορία μιας εξελικτικής πορείας που μας οδηγεί από τον 15ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 21ο- το σίγουρο είναι πως σαστίζει κανείς μπροστά στη δύναμη με την οποία διαδόθηκε η ελληνική γλώσσα μέσα από τόσες κρίσεις και αναγεννήσεις». Υπάρχει μια σιωπηρή υπόσχεση σε μια διαδικασία φυσιολογικής ανάπτυξης, την οποία εγγυάται η φύση. Πώς εξηγείται όμως το συγκεκριμένο φαινόμενο; Ο πρώτος λόγος που συνέβαλε καταλυτικά στην εξάπλωση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας ανά τους αιώνες ήταν η άρρηκτη σχέση η οποία συνέδεσε τη γλώσσα με τη θαυμαστή ακτινοβολία των έργων που γράφηκαν σε αυτήν. Πέρα από το ότι η Ελλάδα επινόησε διαδοχικά όλα σχεδόν τα λογοτεχνικά είδη, σχεδόν όλους τους μύθους και μεγάλο αριθμό σπουδαίων φιλοσοφικών δογμάτων, η ελληνική γλώσσα δεν αποτελεί μόνο μέσο πρόσβασης στα ίδια τα κείμενα. Είναι εξίσου αλήθεια ότι το ποιόν της ελληνικής γλώσσας διαμόρφωσε το ποιόν των έργων. 
Οπως επιχειρεί να δείξει η συγγραφέας σε αυτό το ύστατο εγχειρίδιο ελληνικών με πλήθος παραδειγμάτων, τα λογοτεχνικά έργα επιβλήθηκαν μέσα στους αιώνες ακολουθώντας μια συνεχή ροή από επινοήσεις που επέτρεπαν στη γλώσσα να ανανεώνεται, προσδίδοντάς της μια αίσθηση γλωσσικής έκφρασης η οποία συνδυάζει ακρίβεια και ομορφιά. Εκπλήσσεται κανείς από την ικανότητα της γλώσσας αυτής να εκφράζει τόσες ποιητικές και φιλοσοφικές ανακαλύψεις, σημειώνει η Ρομιγύ. Το πυκνό αισχύλειο ύφος συνοδεύεται από υποβλητικές παρομοιώσεις και επινοήσεις λέξεων σπάνιας τόλμης: «αργυραμοιβός σωμάτων» ήταν ο θεός του πολέμου Αρης, σαν μικροτραπεζίτης που αντάλλασσε τους νεκρούς όπως ανταλλάσσουμε νομίσματα. Η ευρηματικότητα συνεχίζεται όταν αποκαλεί την ωραία Ελένη «πολυλάνωρ», δηλαδή γυναίκα με πολλούς άντρες, ενώ για το όνομά της σχολιάζει ότι Ελένη σημαίνει «ελένας» (από το ελείν και ναυς), «αυτή που ρημάζει τα καράβια» (Καραβοπνίχτρα). Μάλιστα, η ευφάνταστη υβριστική έκφραση του Αριστοφάνη «κρουνοχυτρολήραιον ει»- λέξη που κατασκεύασε ο ποιητής από τον κρουνό (πηγή), τον χύτρο (τσουκάλι) και το ληρέω (μωρολογώ), για να πει «είσαι ανόητος πολυλογάς»- έχει επιβιώσει, κάτι που πιθανότατα γνώριζε η Ρομιγύ αλλά όχι οι αναγνώστες της, παραλλαγμένη ως τις μέρες μας: «είσαι κρασοκανάτας». ΄
Τα πράγματα σοβαρεύουν όταν έχουμε τη δημιουργία λέξεων ή παραγώγων που επιτρέπουν ακριβέστερη νοηματοδότηση σε ιδέες και νοήματα. «Σήμερα είμαστε σε θέση να αποτιμήσουμε το μέγεθος της αθηναϊκής ευρηματικότητας η οποία, ακριβώς στο κατώφλι του 5ου αιώνα π.Χ., δημιούργησε εντελώς συνειδητά τη λέξη «δημοκρατία». Ο όρος επινοήθηκε ταυτόχρονα με το πολιτικό σύστημα που περιέγραφε και που ίδρυσαν τότε οι Αθηναίοι» γράφει η Ρομιγύ. Την ίδια εποχή γίνεται η διάκριση μεταξύ «ηγεμονίας» και «αυτοκρατορίας», δημοκρατίας και δημαγωγίας, ταξινομούνται οι διάφορες μορφές συγκρότησης μιας πολιτείας. «Ολα αυτά εγγράφονται στον 5ο αιώνα, στον αιώνα της αθηναϊκής ακτινοβολίας, αλλά εγγράφονται πλέον και στις οριστικές κατακτήσεις του πνεύματος και της γλώσσας». Η επινόηση λέξεων και ο εμπλουτισμός του λεξιλογίου πήγαιναν μαζί με την εκλέπτυνση της πολιτικής ανάλυσης. Και παρ΄ όλο που η ελληνική θεωρείται σήμερα νεκρή γλώσσα, μια πλειάδα λέξεων που κατασκευάζονται στη Δύση για να προσδιορίσουν νέες πραγματικότητες είναι ελληνικές- το τηλέφωνο, ο φιλοτελισμός, η ψυχανάλυση. Ακόμη και το όνομα Ευρώπη είναι ελληνικό. Ανήκει στην πριγκίπισσα που ερωτεύεται ο Δίας όταν τη βλέπει να παίζει με τις φίλες της στην παραλία της Σιδώνας. «Είτε μιλάμε για γλώσσα είτε για λογοτεχνία ή για τέχνη, η ελληνική κληρονομιά δεν είναι απλώς μια κληρονομιά κοινή σε όλους τους λαούς της Ευρώπης» καταλήγει η Ρομιγύ. «Είναι ο αρχικός πυρήνας, η “μαγιά” θα λέγαμε της Ευρώπης». Και ακόμη παραπέρα: με τρόπο σταθερό και επίμονο, μέσα από την αρχαία τραγωδία ή την πολιτική επιστήμη, τη μυθολογία ή την ιστορία, το ελληνικό πνεύμα επικεντρώθηκε στην «ανθρώπινη κατάσταση» και όχι στις ιδιαιτερότητες του «ιδιωτεύοντος» ανθρώπου.
«Είναι σίγουρο ότι οι Ελληνες και βίαιοι ήταν, και πολέμους, ακόμα και εμφύλιους, έκαναν. Αυτά είναι τα γεγονότα. Αλλά, όμως, υπάρχουν και τα κείμενα. Κι αυτά εκφράζουν ομόθυμα την άποψη ότι είναι φοβερό να ζει κανείς μέσα στη βία, ότι πρέπει να την ελαττώσουν και να τη σταματήσουν. Ολα τα αρχαία ελληνικά κείμενα που μας έχουν παραδοθεί καταδικάζουν τον πόλεμο με τέτοια δύναμη που παραμένουν μέχρι σήμερα πρότυπα» είπε η αδιαφιλονίκητη μεγάλη κυρία των ελληνικών σπουδών σε παλαιότερη συνέντευξή της στο περιοδικό «Le Ρoint». Για αυτόν τον λόγο έμαθε ελληνικά ο Λουκιανός από τα Σαμόσατα της Συρίας τον 2ο αιώνα μ.Χ., και έγινε τόσο διάσημος συγγραφέας που ενέπνευσε τον Ερασμο στο Ρότερνταμ, τον 15ο αιώνα, ο οποίος βοηθάει τώρα με τη σειρά του τους νεαρούς απογόνους των Γαλατών χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα του να ανακαλύψουν την ελληνική γλώσσα. Κατά τη Ζακλίν ντε Ρομιγύ, η κρίση της εποχής μας αφορά ουσιαστικά στην πραγματικότητα την οργάνωση της εκπαίδευσης διότι, κατά γενική ομολογία, τα ελληνικά απολαμβάνουν την εύνοια των περισσοτέρων μας.
Εκδόσεις Ωκεανίδα
(Πηγή: Το Βήμα)