8ο Συνέδριο Ιταλικής Εταιρείας Νεοελληνικών Σπουδών (Παλέρμο, 24-26/11/2010)-Μεγάλοι ποιητές και νεοελληνιστές έδωσαν το “παρών”

Πραγματοποιήθηκε στο Παλέρμο της Σικελίας, από τις 24 ως τις 26 Νοεμβρίου, το 8ο Συνέδριο της Ένωσης Ιταλών Νεοελληνιστών. “Η Ελλάδα στον καθρέφτη, πολυπλοκότητα και επικαιρότητα του νεοελληνικού πολιτισμού”, το θέμα της συνάντησης.
Κατά την τριήμερη συνάντησή τους, στην πρωτεύουσα της Σικελίας, οι ερευνητές, μελετητές και πανεπιστημιακοί καθηγητές Νέων Ελληνικών, στην Ιταλία, είχαν την ευκαιρία να ανταλλάξουν εμπειρίες, να προτείνουν νέα λογοτεχνικά ερεθίσματα προς εμβάθυνση και αξιοποίηση, αλλά και να εκφράσουν τις απόψεις τους για το μέλλον του επιστημονικού τους τομέα.
Στους συμμετέχοντες στο συνέδριο, ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος, οι γνωστοί νεοελληνιστές Μάριο Βίττι και Βιντσέντσο Ρότολο, οι φιλόλογοι Παναγιώτης Μαστροδημήτρης και Ερατοσθένης Καψωμένος, η καθηγήτρια νέων ελληνικών του πανεπιστημίου του Παλέρμο, Ρενάτα Λαβανίνι και η Πάολα Μαρία Μινούτσι, του πανεπιστημίου Λα Σαπιέντσα της Ρώμης.
Ο Μάριο Βίττι, θέλησε να αναφερθεί στο “τι απομένει από τους Φράγκους και τους Ελληνες της Κωνσταντινούπολης”, με πτυχές καθαρά βιωματικές, από την στιγμή που και ο ίδιος κατάγεται από μεικτή οικογένεια της Πόλης. “Μετά την κατάργηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Τουρκία του Κεμάλ Ατατούρκ, έθεσε τόσα γραφειοκρατικά εμπόδια στους μη μουσουλμάνους πολίτες, που τελικά, κατάφερε να τους αποκλείσει, από πολλά σημαντικά επαγγέλματα”, τόνισε ο Βίττι.
Ο Τίτος Πατρίκιος, στην ανακοίνωσή του με τίτλο “Γράφοντας μετά το Άουσβιτς”, υπογράμμισε ότι “γράφει κανείς, κατά της εξουσίας που φτιάχνει τα στρατόπεδα αλλά που μπορεί και να τα προετοιμάζει. Γράφει κατά της εξουσίας, που, συχνά, προσπαθεί να επιβάλλει,στην τέχνη, ακόμη και τους χρόνους με τους οποίους πρέπει να εκφράζεται”.
Ο δε καθηγητής Βιντσέντσο Ρότολο, από τους σημαντικότερους διευθυντές του ιταλικού πολιτιστικού ινστιτούτου της Αθήνας και καθηγητής -στην συνέχεια- νέων ελληνικών στο Παλέρμο, αναφέρθηκε στην σημερινή πραγματικότητα των νεοελληνικών σπουδών: “Τα τελευταία χρόνια, στην Ιταλία, παρατηρείται μείωση των πανεπιστημιακών εδρών νέων ελληνικών. Είναι όμως βασικής σημασίας η οικονομική υποστήριξη από μέρους της Ελλάδος-η οποία συνεχίζεται-όπως και το ότι αποστέλλονται λέκτορες από το Υπουργείο παιδείας, για την βοήθεια στην διδασκαλία της γλώσσας”, παρατήρησε ο Ρότολο.
Η Κατερίνα Καρπινάτο, από το πανεπιστήμιο της Βενετίας, κατά την παρέμβασή της, τόνισε την ανάγκη συνεχούς ενημέρωσης και εμβάθυνσης των καθηγητών, με την πολύτιμη αρωγή και του διαδικτύου, το οποίο μπορεί να προσφέρει μια πρώτη, γενική εικόνα, διαθέσιμων βιβλιογραφιών και ιστορικών μαρτυριών”.
Ιδιαίτερη, εμβληματική η περίπτωση της ιταλίδας Γκάια Τζακάνι. Εμαθε νέα ελληνικά στην Ιταλία, δίδαξε στο πανεπιστήμιο της Ρώμης και στη συνέχεια “μετανάστευσε” στην Κύπρο, στο πανεπιστήμιο της Λευκωσίας. Ένα εύγλωττο παράδειγμα της ανοικτής και γόνιμης φύσης, της καλώς εννοούμενης “πολιτιστικής παγκοσμιοποίησης”.
Το συνέδριο του Παλέρμο, φιλοξένησε, επίσης, δημοσιογράφους, ιστορικούς, μεταφραστές, που μορφώθηκαν και ανέπτυξαν την κριτική τους οξυδέρκεια, φοιτώντας στις έδρες νέων ελληνικών των ιταλικών πανεπιστημίων. Σε ότι αφορά, επίσης, τον κύριας σημασίας τομέα της πολιτιστικής διπλωματίας, η ακόλουθος τύπου Μαρία Μονδέλου, αναφέρθηκε λεπτομερώς στη χρήσιμη αξιοποίηση των γραφείων τύπου ως γέφυρες που να συνδέουν την Ελλάδα με τον υπόλοιπο κόσμο.
Η καθηγήτρια Πάολα Μαρία Μινούτσι, παρουσίασε το έργο του σκηνοθέτη καθηγητή και ποιητή, Μιχάλη Πιερή από την Κύπρο, το οποίο χάρη στις μεταφράσεις της διαδόθηκε και στο ιταλικό αναγνωστικό κοινό.
Οι εργασίες, συνέπεσαν, τις ημέρες αυτές, με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, στα ιταλικά πανεπιστήμια, με αίτημα να διατηρηθούν οι χρηματοδοτήσεις, για την δημόσια παιδεία της χώρας. Ένα θέμα που αφορά άμεσα και τις έδρες νέων ελληνικών, οι οποίες, αποδεικνύουν ότι το κριτήριο για την υποστήριξη και την προαγωγή της διδασκαλίας, δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά ποσοτικό, αλλά πρέπει να λαμβάνει σοβαρά υπόψη και την ποιοτική παράμετρο, η οποία συμβάλλει στη μόρφωση και καλλιέργεια του κάθε σκεπτόμενου πολίτη.
(Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ)

Advertisement

Ζακλίν ντε Ρομιγύ “Μαθήματα ελληνικών”

Χωρίς όραση, η 96χρονη γαλλίδα ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγύ εξακολουθεί να γράφει για την επικαιρότητα των αρχαίων ελληνικών, δίνοντάς μας σύντομα μαθήματα γλώσσας.
Σε μια εποχή έντονων ανακατατάξεων η 96χρονη Ζακλίν ντε Ρομιγύ εξακολουθεί να είναι η πιο ζωηρή υπέρμαχος μιας υπόθεσης φαινομενικά χαμένης: της διατήρησης των ελληνικών γραμμάτων στα ευρωπαϊκά σχολεία. Η συγκυρία είναι δύσκολη. Πρώτον, τίθεται το ερώτημα πόσες πιθανότητες έχει η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας να επιζήσει στον καιρό της «ψηφιακής επανάστασης» και της διάδοσης του Διαδικτύου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, εδώ και μισό αιώνα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες πλήττει τις κλασικές σπουδές μια ιδιαιτέρως σοβαρή και επικίνδυνη κρίση. Εκδηλώθηκε αντίδραση στην ιδέα ότι τα αρχαία έργα ήταν ανέκαθεν ανώτερα. Υποστηρίχτηκε η άποψη ότι έχουμε «κατακλυστεί από τα ελληνικά!». Δημιουργήθηκαν έριδες που θα μπορούσαν να συνοψιστούν στον τίτλο «Διαμάχη ανάμεσα στους Αρχαίους και στους Σύγχρονους». Σε αυτόν τον αγώνα η μεγάλη κυρία των ελληνικών γραμμάτων προχωρεί για άλλη μία φορά ένα βήμα μπροστά από την εποχή της. Προβλέπει ότι η κρίση θα είναι σύντομη. Και προκειμένου να μην τρέφει κανείς καμία αμφιβολία ως προς αυτό, αφήνει μία ακόμη παρακαταθήκη στους επιγόνους της με το βιβλίοΜαθήματα ελληνικών(γαλλικός τίτλος:Ρetites lecons sur le grec ancien, δηλαδή Σύντομα μαθήματα αρχαίων ελληνικών ), το οποίο έγραψε το 2008 αμέσως μετά τοΡourquoi la Grece? (Γιατί η Ελλάδα;). Αυτή τη φορά απλώς χρειάστηκε τη συνεργασία της πρώην μαθήτριάς της, επίσης ελληνίστριας, Μονίκ Τρεντέ.
 Η συγγραφέας μάς θυμίζει ότι η εν λόγω διαμάχη δεν είχε τη δύναμη να ανακόψει τη διάδοση των ελληνικών, τα οποία συνέχισαν να διδάσκονται όλο και πιο έντονα όχι μόνο στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και στον Νέο Κόσμο, ενώ ακόμη πολλά έργα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας αντλούν την έμπνευσή τους από την Ελλάδα. Η Ελλάδα, ο μύθοι της, οι ήρωές της εξακολουθούν να είναι «στη μόδα»… Και αυτό δεν είναι διόλου παράξενο. Με βάση τη σύντομη ιστορική αναδρομή της ντε Ρομιγύ σε αυτό το βιβλίο, στο σημείο που μπορεί να νομίσει κανείς ότι όλα τελειώνουν για την ελληνική γλώσσα, εκεί ακριβώς όλα αρχίζουν. «Συνέβη αυτό όταν το Βυζάντιο, τη μόνη ελπίδα που είχε απομείνει για να διατηρηθεί ζωντανή η ελληνική γλώσσα, έπεσε στα χέρια των Τούρκων. Αντί να πεθάνει η ελληνική γλώσσα μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, ήταν ακριβώς τότε που πολλοί Ελληνες της Κωνσταντινούπολης μετανάστευσαν στην Ευρώπη, εκδηλώθηκαν κάποιες προσπάθειες αναβίωσης των ελληνικών στη Φλωρεντία, άρχισε ο Ερασμος στο Ρότερνταμ να προτρέπει ολόκληρη την Ευρώπη να μάθει ελληνικά, ήρθε και η ανακάλυψη της τυπογραφίας το 1440 και συνέβαλε καθοριστικά όχι μόνο στη διάδοση των γραμμάτων και στην κυκλοφορία των γλωσσών, αλλά και στην εξάπλωση της διδασκαλίας των ελληνικών (…). Και αν νιώθουμε ότι μπαίνουμε σε έναν νέο Μεσαίωνα, αν οι μελετητές των αρχαίων γλωσσών, που αρχίζουν να σπανίζουν πλέον στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, θυμίζουν αναπόφευκτα τους αντιγραφείς του 13ου αιώνα που με τον ζήλο τους κρατούσαν άσβεστη τη φλόγα στα κελιά των μοναστηριών, μπορούμε τουλάχιστον να ελπίζουμε, καθώς όλα οδεύουν πιο γρήγορα σήμερα από ό,τι στο παρελθόν, ότι η κρίση θα είναι σύντομη και θα παρέλθει γρήγορα».
Η Ζακλίν ντε Ρομιγί μοιάζει να έχει υπόψη της την πολύ σύγχρονη φαινομενολογία των προβλέψεων όταν αποφαίνεται στα Μαθήματα ελληνικών: «Οπως και να ΄χει- και για να παραμείνουμε στην εκπληκτική ιστορία μιας εξελικτικής πορείας που μας οδηγεί από τον 15ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 21ο- το σίγουρο είναι πως σαστίζει κανείς μπροστά στη δύναμη με την οποία διαδόθηκε η ελληνική γλώσσα μέσα από τόσες κρίσεις και αναγεννήσεις». Υπάρχει μια σιωπηρή υπόσχεση σε μια διαδικασία φυσιολογικής ανάπτυξης, την οποία εγγυάται η φύση. Πώς εξηγείται όμως το συγκεκριμένο φαινόμενο; Ο πρώτος λόγος που συνέβαλε καταλυτικά στην εξάπλωση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας ανά τους αιώνες ήταν η άρρηκτη σχέση η οποία συνέδεσε τη γλώσσα με τη θαυμαστή ακτινοβολία των έργων που γράφηκαν σε αυτήν. Πέρα από το ότι η Ελλάδα επινόησε διαδοχικά όλα σχεδόν τα λογοτεχνικά είδη, σχεδόν όλους τους μύθους και μεγάλο αριθμό σπουδαίων φιλοσοφικών δογμάτων, η ελληνική γλώσσα δεν αποτελεί μόνο μέσο πρόσβασης στα ίδια τα κείμενα. Είναι εξίσου αλήθεια ότι το ποιόν της ελληνικής γλώσσας διαμόρφωσε το ποιόν των έργων. 
Οπως επιχειρεί να δείξει η συγγραφέας σε αυτό το ύστατο εγχειρίδιο ελληνικών με πλήθος παραδειγμάτων, τα λογοτεχνικά έργα επιβλήθηκαν μέσα στους αιώνες ακολουθώντας μια συνεχή ροή από επινοήσεις που επέτρεπαν στη γλώσσα να ανανεώνεται, προσδίδοντάς της μια αίσθηση γλωσσικής έκφρασης η οποία συνδυάζει ακρίβεια και ομορφιά. Εκπλήσσεται κανείς από την ικανότητα της γλώσσας αυτής να εκφράζει τόσες ποιητικές και φιλοσοφικές ανακαλύψεις, σημειώνει η Ρομιγύ. Το πυκνό αισχύλειο ύφος συνοδεύεται από υποβλητικές παρομοιώσεις και επινοήσεις λέξεων σπάνιας τόλμης: «αργυραμοιβός σωμάτων» ήταν ο θεός του πολέμου Αρης, σαν μικροτραπεζίτης που αντάλλασσε τους νεκρούς όπως ανταλλάσσουμε νομίσματα. Η ευρηματικότητα συνεχίζεται όταν αποκαλεί την ωραία Ελένη «πολυλάνωρ», δηλαδή γυναίκα με πολλούς άντρες, ενώ για το όνομά της σχολιάζει ότι Ελένη σημαίνει «ελένας» (από το ελείν και ναυς), «αυτή που ρημάζει τα καράβια» (Καραβοπνίχτρα). Μάλιστα, η ευφάνταστη υβριστική έκφραση του Αριστοφάνη «κρουνοχυτρολήραιον ει»- λέξη που κατασκεύασε ο ποιητής από τον κρουνό (πηγή), τον χύτρο (τσουκάλι) και το ληρέω (μωρολογώ), για να πει «είσαι ανόητος πολυλογάς»- έχει επιβιώσει, κάτι που πιθανότατα γνώριζε η Ρομιγύ αλλά όχι οι αναγνώστες της, παραλλαγμένη ως τις μέρες μας: «είσαι κρασοκανάτας». ΄
Τα πράγματα σοβαρεύουν όταν έχουμε τη δημιουργία λέξεων ή παραγώγων που επιτρέπουν ακριβέστερη νοηματοδότηση σε ιδέες και νοήματα. «Σήμερα είμαστε σε θέση να αποτιμήσουμε το μέγεθος της αθηναϊκής ευρηματικότητας η οποία, ακριβώς στο κατώφλι του 5ου αιώνα π.Χ., δημιούργησε εντελώς συνειδητά τη λέξη «δημοκρατία». Ο όρος επινοήθηκε ταυτόχρονα με το πολιτικό σύστημα που περιέγραφε και που ίδρυσαν τότε οι Αθηναίοι» γράφει η Ρομιγύ. Την ίδια εποχή γίνεται η διάκριση μεταξύ «ηγεμονίας» και «αυτοκρατορίας», δημοκρατίας και δημαγωγίας, ταξινομούνται οι διάφορες μορφές συγκρότησης μιας πολιτείας. «Ολα αυτά εγγράφονται στον 5ο αιώνα, στον αιώνα της αθηναϊκής ακτινοβολίας, αλλά εγγράφονται πλέον και στις οριστικές κατακτήσεις του πνεύματος και της γλώσσας». Η επινόηση λέξεων και ο εμπλουτισμός του λεξιλογίου πήγαιναν μαζί με την εκλέπτυνση της πολιτικής ανάλυσης. Και παρ΄ όλο που η ελληνική θεωρείται σήμερα νεκρή γλώσσα, μια πλειάδα λέξεων που κατασκευάζονται στη Δύση για να προσδιορίσουν νέες πραγματικότητες είναι ελληνικές- το τηλέφωνο, ο φιλοτελισμός, η ψυχανάλυση. Ακόμη και το όνομα Ευρώπη είναι ελληνικό. Ανήκει στην πριγκίπισσα που ερωτεύεται ο Δίας όταν τη βλέπει να παίζει με τις φίλες της στην παραλία της Σιδώνας. «Είτε μιλάμε για γλώσσα είτε για λογοτεχνία ή για τέχνη, η ελληνική κληρονομιά δεν είναι απλώς μια κληρονομιά κοινή σε όλους τους λαούς της Ευρώπης» καταλήγει η Ρομιγύ. «Είναι ο αρχικός πυρήνας, η “μαγιά” θα λέγαμε της Ευρώπης». Και ακόμη παραπέρα: με τρόπο σταθερό και επίμονο, μέσα από την αρχαία τραγωδία ή την πολιτική επιστήμη, τη μυθολογία ή την ιστορία, το ελληνικό πνεύμα επικεντρώθηκε στην «ανθρώπινη κατάσταση» και όχι στις ιδιαιτερότητες του «ιδιωτεύοντος» ανθρώπου.
«Είναι σίγουρο ότι οι Ελληνες και βίαιοι ήταν, και πολέμους, ακόμα και εμφύλιους, έκαναν. Αυτά είναι τα γεγονότα. Αλλά, όμως, υπάρχουν και τα κείμενα. Κι αυτά εκφράζουν ομόθυμα την άποψη ότι είναι φοβερό να ζει κανείς μέσα στη βία, ότι πρέπει να την ελαττώσουν και να τη σταματήσουν. Ολα τα αρχαία ελληνικά κείμενα που μας έχουν παραδοθεί καταδικάζουν τον πόλεμο με τέτοια δύναμη που παραμένουν μέχρι σήμερα πρότυπα» είπε η αδιαφιλονίκητη μεγάλη κυρία των ελληνικών σπουδών σε παλαιότερη συνέντευξή της στο περιοδικό «Le Ρoint». Για αυτόν τον λόγο έμαθε ελληνικά ο Λουκιανός από τα Σαμόσατα της Συρίας τον 2ο αιώνα μ.Χ., και έγινε τόσο διάσημος συγγραφέας που ενέπνευσε τον Ερασμο στο Ρότερνταμ, τον 15ο αιώνα, ο οποίος βοηθάει τώρα με τη σειρά του τους νεαρούς απογόνους των Γαλατών χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα του να ανακαλύψουν την ελληνική γλώσσα. Κατά τη Ζακλίν ντε Ρομιγύ, η κρίση της εποχής μας αφορά ουσιαστικά στην πραγματικότητα την οργάνωση της εκπαίδευσης διότι, κατά γενική ομολογία, τα ελληνικά απολαμβάνουν την εύνοια των περισσοτέρων μας.
Εκδόσεις Ωκεανίδα
(Πηγή: Το Βήμα)