Παρουσίαση της πολωνικής έκδοσης του βιβλίου του Άλκη Ράφτη “Ο κόσμος του ελληνικού χορού” (Πανεπιστήμιο Βαρσοβίας, 25/10/2012) – Prezentacja książki Alkisa Raftisa “Swiat tanca greckiego”

Ο τομέας “Artes Liberales” (τμήμα Ελληνικών Σπουδών) του Πανεπιστημίου Βαρσοβίας και ο Σύνδεσμος Φίλων της Ελλάδας προσκαλούν στην παρουσίαση της πολωνικής έκδοσης του βιβλίου του Άλκη Ράφτη «Ο κόσμος του ελληνικού χορού».
 Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 25 Οκτωβρίου, ώρα 17:00, στο Πανεπιστήμιο Βαρσοβίας (οδός Dobra 72, αίθουσα στο υπόγειο).
Θα μιλήσουν ο συγγραφέας, εκπρόσωποι του Τομέα και μέλη του Συνδέσμου, ενώ Πολωνοί θα παρουσιάσουν ελληνικούς χορούς.
Στις 26 Οκτωβρίου ο Άλκης Ράφτης θα δώσει διάλεξη με θέμα «Ιστορία του χορού στην Κύπρο», στο Πανεπιστήμιο Βαρσοβίας (οδός Nowy Świat 69, 4^ος όροφος, Αίθουσα Παπαφιλίππου), ώρα 11:30.

Wydział “Artes Liberales” Uniwersytetu Warszawskiego i Towarzystwo Przyjaciół Grecji zapraszają na uroczystą promocję książki Alkisa Raftisa pod tytułem “Świat tańca greckiego”.
Uroczystość odbędzie się w czwartek 25 października o godz. 17.00 w sali konferencyjnej Wydziału przy ul. Dobrej 72.
W trakcie uroczystości głos zabierze autor, przedstawiciele Wydziału oraz członkowie Towarzystwa. Zatańczą też miłośnicy tańca greckiego.
W dniu 26 października Alkis Raftis wygłosi multimedialny wykład pod tytułem “Historia tańca na Cyprze”. Wykład odbędzie się o godz. 11.30 w sali Papafilipu. ul. Nowy Świat 69, IV piętro.

“Ο ερωτευμένος Πολωνός” της Μάρως Βαμβουνάκη

Μια διάσημη ηθοποιός του θεάτρου εξαφανίζεται λίγο πριν από την παράσταση Καλοκαίρι και καταχνιά όπου πρωταγωνιστεί. Οι έρευνες της αστυνομίας, των συγγενών, των τηλεοπτικών εκπομπών δεν οδηγούν πουθενά.
Έχει αυτοκτονήσει; Τη δολοφόνησαν; Ή μια τυχαία συνάντηση με ένα άντρα από την Πολωνία τη μεταμόρφωσε και τον ακολούθησε πολύ μακριά από τη ζωή που μέχρι τότε ζούσε;
Η επιτυχία και ο βαθύς έρωτας, το ταλέντο και η θηλυκή φύση. «Η φανερή ιστορία» μιας γυναίκας που όλοι γνώριζαν, και «η κρυφή ιστορία», η μυστική, που μόνο εκείνη και εκείνος ξέρουν. Δύο επίπεδα ύπαρξης που απομακρύνονται, το ένα πιο αληθινό από το άλλο.
(Εκδόσεις “Ψυχογιός”)
Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο

“Ακτινοβολία. Ιστορία της Μαρίας Σκλοντόφσκα-Κιουρί” στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

To έργο αφηγείται την ιστορία της Maria Skłodowska Curie μέσα από τον διάλογο ανάμεσα σε δυο χαρακτήρες: την Μαρία και την μικρότερή της κόρη την Εύα. Στο έργο εισάγονται και άλλα πρόσωπα μέσα από μια σειρά μονολόγων της ηρωίδας και από φωτογραφίες που προβάλλονται στο φόντο. Στην προβολή παρουσιάζεται επίσης και το πανόραμα των βουνών που περιβάλλουν την δράση: η ταράτσα του σανατόριου στο Sancellemoz, στις γαλλικές Άλπεις το 1934, όταν η Μαρία Κιουρί πήγε για να θεραπευτεί από μια μυστηριώδη ασθένεια. Εκεί, την προσέχει η κόρη της, Εύα, που κατά την διάρκεια της διαμονής τους, παίρνει συνέντευξη από την μητέρα της, προκειμένου να γράψει ένα βιβλίο για αυτήν. Η Μαρία ξαναθυμάται τις σπουδές της, τις προσπάθειες και τους κόπους της , τα πειράματα και τις ανακαλύψεις, καθώς επίσης και τον έρωτά της με τον Pierre Curie και τον Paul Langevin και την φιλία της με τον Albert Einstein. Η ασθένειά της αποδεικνύεται  ότι  είναι αποτέλεσμα υπερέκθεσης  στην ακτινοβολία. Πεθαίνει, ενώ ονειρεύεται την επιστροφή στην Πολωνία. Στο τέλος του έργου μαθαίνουμε για την απόλυτη αναγνώριση και τις τιμές  που δέχεται η Maria Skłodowska Curie μετά θάνατον: η κηδεία της πραγματοποιήθηκε με όλες τις τιμές και το σώμα της εναποτέθηκε στο Πάνθεον του Παρισιού. 
Η παράσταση είναι μια παραγωγή του «Teatr Polski» από το Τορόντο του Καναδά. Οι ηθοποιοί Μαρία Νοβοτάρσκα και Αγκάτα Πολιτόφσκα προέρχονται από το φημισμένο θέατρο «Σλοβάτσκι» της Κρακοβίας.
 Η πρεμιέρα της «Ακτινοβολίας» έγινε το 2006 και έκτοτε το έργο έχει παιχτεί σε πολλές χώρες αποσπώντας πολύ θετικές κριτικές. Πρόκειται για μια παράσταση  με ζωντανό χαρακτήρα, έντονη συναισθηματική δράση και εξαιρετική εκπαιδευτική αξία για τους νεώτερους θεατές.
Η παράσταση παρουσιάζεται στα πολωνικά με ελληνικούς υπέρτιτλους.
Συντελεστές της παράστασης
Συγγραφέας:  Καζίμιεζ Μπράουν
Σκηνοθεσία: Καζίμιεζ Μπράουν
Σκηνικά: Ιωάννα  Ντομπρόφσκα
Φωτισμός/ Video: Κρυστόφ Σάιντακ, Τόμεκ Λις, Ρόμπερτ Σοκολόφσκι, Αντρέι Στέφαν
Μουσική:  Γιέζι Μπόσκι
Παίζουν:  Μαρία Νοβοτάρσκα,  Αγκάτα Πολιτόφσκα
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, 24/5/2011

2010 Έτος Νίκου Καββαδία-Ραδιοφωνικό αφιέρωμα

Έτος Νίκου Καββαδία
100 χρόνια από τη γέννησή του
Αφιέρωμα από το Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7 σε συνεργασία με το ΕΚΕΒΙ
Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου ποιητή και το 2010 έχει κηρυχθεί «Έτος Νίκου Καββαδία». Ο θαλασσινός ποιητής, ναυτικός, Νίκος Καββαδίας ή «Κόλλιας» γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1910 σε μια επαρχιακή πόλη του Χαρμπίν στη Μαντζουρία, από γονείς Κεφαλλονίτες. Το Νοέμβριο του 1928, έβγαλε το πρώτο του ναυτικό φυλλάδιο ως “ναυτόπαις” και μπαρκάρισε τον επόμενο χρόνο στο φορτηγό “Άγιος Νικόλαος”. Από το 1954 μέχρι και το 1974, ταξίδευε διαρκώς με πολύ μικρά διαλείμματα. Τα πιο σημαντικά του έργα: Μαραμπού (1933), Πούσι (1947), Τραβέρσο (1975),Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη: Αθησαύριστα πεζογραφήματα και ποιήματα, επιμέλεια Guy (Michel) Saunier, Βάρδια (1954), Λι (1987), Του πολέμου/Στ’ άλογό μου (1987), έμειναν χαραγμένα στη μνήμη και στην καρδιά των Ελλήνων και μεγαλώνουν γενιές σε σχολεία και πανεπιστήμια.
Το Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7 σε συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου παρουσιάζει από τις 31 Μαΐου μέχρι τις 4 Ιουνίου ένα αφιέρωμα στον σπουδαίο Έλληνα ποιητή. Κάθε ημέρα, από τις 7 το απόγευμα μέχρι τις 10 το βράδυ, το έργο του Νίκου Καββαδία μέσα από το μάτια των ανθρώπων που τον έζησαν, τον μελέτησαν, τον μελοποίησαν και τον τραγούδησαν.
Μιλούν (με αλφαβητική σειρά) Γιώργος Ζεβελάκης (Ερευνητής Λογοτεχνίας), Έλγκα Καββαδία (ανιψιά και κληρονόμος ποιητή), Δημήτρης Καλοκύρης (συγγραφέας-ποιητής), Γιάννης Κοντός (ποιητής), Μαριανίνα Κριεζή (στιχουργός), Μαίρη Μικέ (καθηγήτρια Φιλολογίας Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου), Θανάσης Νιάρχος (συγγραφέας), Σταύρος Πετσόπουλος (εκδότης), Γιώργος Τράπαλης (συγγραφέας-γλωσσολόγος), Διονύσης Τσακνής (τραγουδοποιός), Φίλιππος Φιλίππου (συγγραφέας), Αντώνης Φωστιέρης (ποιητής), Τηλέμαχος Χυτήρης (πολιτικός-ποιητής).
Ερμηνεύουν (με αλφαβητική σειρά) Γιώργος Ανδρέου, Χρήστος Θηβαίος, Γιάννης Κούτρας, Μαρίζα Κωχ, Θάνος Μικρούτσικος, Ελένη Τσαλιγοπούλου, και μαθητές των Αρσάκειων Σχολείων.
Στο ακριβώς κάθε ώρας, ποιήματα του Ν. Καββαδία διαβάζει ο ηθοποιός Γιώργος Κιμούλης.
Ένα αφιέρωμα που χρωστάμε στον σπουδαίο Έλληνα, στον μεγάλο ποιητή. Συντονιστείτε και συναντήστε τις θάλασσες, στις οποίες ταξίδεψε ο Νίκος Καββαδίας.
31 Μαΐου – 4 Ιουνίου, 19.00 – 22.00
στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7
(Πηγή: ΕΚΕΒΙ)

Michael Marmarinos`interview at the newspaper “To Vima”

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός ετοιμάζει το νέο θεατρικό έργο του με τίτλο «Αkropolis», κινείται συνεχώς μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης, πιστεύει ότι εθνικό είναι σήμερα το διεθνές και θεωρεί ότι αυτό που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας είναι η απουσία προοπτικής.
ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ | Κυριακή 14 Μαρτίου 2010
Τον συνάντησα ανάμεσα σε δύο ταξίδια του στην Πολωνία, όπου ετοιμάζει για το διεθνές φεστιβάλ της Βαρσοβίας μια παράσταση για την «Πλατεία των Παρελάσεων». Είχε προηγηθεί η εξαιρετικά επιτυχημένη παράσταση του «Πεθαίνω σαν χώρα», στο Παρίσι, τον περασμένο Δεκέμβριο. Η Γεωργία αποτελεί τα τελευταία χρόνια σταθερό του προορισμό. Η Ρωσία προσφάτως ενέσκηψε στο πρόγραμμά του ενώ με τη Γερμανία τον συνδέουν συνεργασίες και σχέσεις χρόνων. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός είναι πλέον διεθνής. Ηθοποιός, σκηνοθέτης, ιδρυτής του θεάτρου Θησείον, πρόεδρος του Ελληνικού Τμήματος του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, εμπνευστής του Συστήματος Αθήνα, καθηγητής υποκριτικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης- και ας σπούδασε βιολόγος… Στην Αθήνα ετοιμάζει την καινούργια του παραγωγή, με την οποία θα κάνει πρεμιέρα μετά το Πάσχα: είναι το έργο «Αkropolis», που ανήκει στον πολωνό συγγραφέα Στανισλάβ Βισπιάνσκι- και ανεβαίνει σε μετάφραση από τα πολωνικά του Δημήτρη Χουλιαράκη (…)
– Ποια είναι η σχέση σας με την Πολωνία; «Το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό ήταν στην Πολωνία.Ημουν ακόμη φοιτητής Βιολογίας αλλά είχα αρχίσει να στρέφομαι προς το θέατρο. Η σχέση μου όμως με την πολωνέζικη κουλτούρα βασίζεται κυρίως στον Γκροτόφσκι αλλά και στον Κάντορ. Και ομολογώ ότι για τον Βισπιάνσκι πάλι ο Γκροτόφσκι ευθύνεται. Στο Βρότσλαβ,έδρα του θεάτρου του, ανέβασε στις αρχές του ΄60 το “Αkropolis”- έκτοτε δεν ανέβηκε ποτέ ξανά ολόκληρο στην Πολωνία. Οταν λοιπόν έπεσα πάνω σε ένα πολωνέζικο έργο που λέγεται “Ακρόπολις”, ενθουσιάστηκα. Ενα από τα τέσσερα μέρη του,επιπλέον,έχει τον τίτλο “Τροία”».
– Τι είναι το «Αkropolis»; «“Το κοιμητήριο των λαών η δική μας Ακρόπολη” είχε πει ο Γκροτόφσκι. “Το νεκροταφείο των γενεών” έλεγε ο ίδιος ο συγγραφέας. Τ ο ερώτημα παραμένει: Ποια είναι η Ακρόπολη σήμερα; Ο Γκροτόφσκι εννοούσε το Αουσβιτς. Οσο για το ίδιο το έργο, έχει αφετηρία τον καθεδρικό ναό στην Κρακοβία που λέγεται Βαβέλ και αποτελεί ένα ακραία ιστορικό σημείο. Είχε προηγηθεί ένα φιλόδοξο σχέδιο αναμόρφωσης του ναού από τον Βισπιάνσκι και έναν φίλο του αρχιτέκτονα. Στόχος ήταν να καταστεί η Ακρόπολις του πολωνικού έθνους. Ο Στανισλάβ Βισπιάνσκι (1869-1907) διακρίθηκε ως ζωγράφος, εικαστικός, δραματουργός και ποιητής.
Επηρεασμένος από τους ρομαντικούς έγραψε το “Αkropolis”, το οποίο ολοκλήρωσε το 1904- ήξερε ήδη ότι θα πεθάνει από σύφιλη».
(http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=34&artid=320028&dt=14/03/2010#ixzz0la049HnI)
«Αkropolis» του Στανισλάβ Βισπιάνσκι στο θέατρο Θησείον
Τουρναβίτου 7, Ψυρρή, τηλ.210 3255.444
Πρεμιέρα 7 Απριλίου

Lecture of the writer Theodor Kallifatides at the University of Warsaw (26/3/2010)

The writer Theodor Kallifatides, visiting Warsaw in order to participate at the Conference “Literature and Immigration”, hold a lecture at the University of Warsaw on the 26^th March.
The lecture was attended by the students of Modern Greek Philology at the Institute of Interdisciplinary Studies “Artes Liberales”.
The Greek writer spoke about his life and his decision to immigrate in Sweden, where he lives for the last 45 years. He referred, also, to the subjects that have inspired some of his 40 books and had a discussion with the students who were eager to learn about his new books.
The lecture was proposed by the Press Office of the Greek Embassy in Warsaw, which invited Kallifatides in Poland. The writer had, also, the chance to meet the Greek Ambassador, Gabriel Koptsidis.  

International Conference “Literature and Immigration” in Warsaw (25/3/2010)

An international conference “Literature and Immigration” took place in Warsaw on the 25^th March, under the auspices of the European Commission and EUNIC (EU National Institutes of Culture).
The conference was organized by Goethe Institut, Austrian Cultural Forum, Danish Institute, Romanian Cultural Institute, the Swedish Embassy and the Press Office of the Greek Embassy, all of them members of EUNIC, as well as by the Representation in Poland of the European Commission and the Centre of Modern Art Zamek Ujazdowski, where the conference took place.
Scholars involved in academic research related with the topics of literature and immigration were invited to share their views with writers that have chosen to write in a foreign language.
  

The writer Kallifatides

 Greece was represented by the Albanian writer and journalist, Gazmend Kapllani, who lives and works in Greece and the writer Theodor Kallifatides, who has lived the last 45 years in Sweden, publishing more than 40 books.
Both writers were invited by the Press Office, with the support of the Greek Book Centre. 

Kapllani spoke about “The strange language of dreams”: ”I think that writing in a language that is not your mother tongue is a privilege and a trap at the same time. It’s a trap because every time that you are not satisfied with what you are writing, you’re tempted to blame your failure on the “foreign” language. In a way, it becomes your scapegoat. 

The writer and journalist Kapllani

On the other hand, it’s a privilege, because the relationship between yourself and that language is a relationship of a never ending curiosity. You never take it for granted. This happens for the sole reason that it was never given to you, you had to “conquer” it. You are in a constant search for yourself and this language. The foreign language will never fully be yours in the same way your mother tongue is. I believe that the relationship one has with one’s mother tongue always contains an element of routine and heaviness. The relationship with the “foreign” language never becomes routine. It gives you a sense of lightness and freedom, a desire to play and conquer. The relationship with your mother tongue seems similar to the maternal affection. The relationship with a foreign language that you acquired resembles a love affair. At least, this is what I can say about my relationship with the Greek language. I feel that I am no longer a stranger to the Greek language. But I am not a native either. Therefore, I do not live inside the Greek language either as a stranger, or as a native. Maybe I live within it as a strange one”. 
Kallifatides, who has published novels, poetry collections, travel essays and plays, has received numerous awards for his works which usually revolve around his experience of Greece and of being Greek in foreign domains and almost all his works have been translated and published in more than twenty languages.
During the conference, he stressed that for him the Greek language is the language of connotations and feelings, and the Swedish language is an intellectual language. He mentioned the problems of writing in your own language and the privileges of writing in a foreign language. He considers himself an immigrant and a writer and not an immigrant writer.

Ζακλίν ντε Ρομιγύ “Μαθήματα ελληνικών”

Χωρίς όραση, η 96χρονη γαλλίδα ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγύ εξακολουθεί να γράφει για την επικαιρότητα των αρχαίων ελληνικών, δίνοντάς μας σύντομα μαθήματα γλώσσας.
Σε μια εποχή έντονων ανακατατάξεων η 96χρονη Ζακλίν ντε Ρομιγύ εξακολουθεί να είναι η πιο ζωηρή υπέρμαχος μιας υπόθεσης φαινομενικά χαμένης: της διατήρησης των ελληνικών γραμμάτων στα ευρωπαϊκά σχολεία. Η συγκυρία είναι δύσκολη. Πρώτον, τίθεται το ερώτημα πόσες πιθανότητες έχει η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας να επιζήσει στον καιρό της «ψηφιακής επανάστασης» και της διάδοσης του Διαδικτύου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, εδώ και μισό αιώνα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες πλήττει τις κλασικές σπουδές μια ιδιαιτέρως σοβαρή και επικίνδυνη κρίση. Εκδηλώθηκε αντίδραση στην ιδέα ότι τα αρχαία έργα ήταν ανέκαθεν ανώτερα. Υποστηρίχτηκε η άποψη ότι έχουμε «κατακλυστεί από τα ελληνικά!». Δημιουργήθηκαν έριδες που θα μπορούσαν να συνοψιστούν στον τίτλο «Διαμάχη ανάμεσα στους Αρχαίους και στους Σύγχρονους». Σε αυτόν τον αγώνα η μεγάλη κυρία των ελληνικών γραμμάτων προχωρεί για άλλη μία φορά ένα βήμα μπροστά από την εποχή της. Προβλέπει ότι η κρίση θα είναι σύντομη. Και προκειμένου να μην τρέφει κανείς καμία αμφιβολία ως προς αυτό, αφήνει μία ακόμη παρακαταθήκη στους επιγόνους της με το βιβλίοΜαθήματα ελληνικών(γαλλικός τίτλος:Ρetites lecons sur le grec ancien, δηλαδή Σύντομα μαθήματα αρχαίων ελληνικών ), το οποίο έγραψε το 2008 αμέσως μετά τοΡourquoi la Grece? (Γιατί η Ελλάδα;). Αυτή τη φορά απλώς χρειάστηκε τη συνεργασία της πρώην μαθήτριάς της, επίσης ελληνίστριας, Μονίκ Τρεντέ.
 Η συγγραφέας μάς θυμίζει ότι η εν λόγω διαμάχη δεν είχε τη δύναμη να ανακόψει τη διάδοση των ελληνικών, τα οποία συνέχισαν να διδάσκονται όλο και πιο έντονα όχι μόνο στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και στον Νέο Κόσμο, ενώ ακόμη πολλά έργα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας αντλούν την έμπνευσή τους από την Ελλάδα. Η Ελλάδα, ο μύθοι της, οι ήρωές της εξακολουθούν να είναι «στη μόδα»… Και αυτό δεν είναι διόλου παράξενο. Με βάση τη σύντομη ιστορική αναδρομή της ντε Ρομιγύ σε αυτό το βιβλίο, στο σημείο που μπορεί να νομίσει κανείς ότι όλα τελειώνουν για την ελληνική γλώσσα, εκεί ακριβώς όλα αρχίζουν. «Συνέβη αυτό όταν το Βυζάντιο, τη μόνη ελπίδα που είχε απομείνει για να διατηρηθεί ζωντανή η ελληνική γλώσσα, έπεσε στα χέρια των Τούρκων. Αντί να πεθάνει η ελληνική γλώσσα μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, ήταν ακριβώς τότε που πολλοί Ελληνες της Κωνσταντινούπολης μετανάστευσαν στην Ευρώπη, εκδηλώθηκαν κάποιες προσπάθειες αναβίωσης των ελληνικών στη Φλωρεντία, άρχισε ο Ερασμος στο Ρότερνταμ να προτρέπει ολόκληρη την Ευρώπη να μάθει ελληνικά, ήρθε και η ανακάλυψη της τυπογραφίας το 1440 και συνέβαλε καθοριστικά όχι μόνο στη διάδοση των γραμμάτων και στην κυκλοφορία των γλωσσών, αλλά και στην εξάπλωση της διδασκαλίας των ελληνικών (…). Και αν νιώθουμε ότι μπαίνουμε σε έναν νέο Μεσαίωνα, αν οι μελετητές των αρχαίων γλωσσών, που αρχίζουν να σπανίζουν πλέον στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, θυμίζουν αναπόφευκτα τους αντιγραφείς του 13ου αιώνα που με τον ζήλο τους κρατούσαν άσβεστη τη φλόγα στα κελιά των μοναστηριών, μπορούμε τουλάχιστον να ελπίζουμε, καθώς όλα οδεύουν πιο γρήγορα σήμερα από ό,τι στο παρελθόν, ότι η κρίση θα είναι σύντομη και θα παρέλθει γρήγορα».
Η Ζακλίν ντε Ρομιγί μοιάζει να έχει υπόψη της την πολύ σύγχρονη φαινομενολογία των προβλέψεων όταν αποφαίνεται στα Μαθήματα ελληνικών: «Οπως και να ΄χει- και για να παραμείνουμε στην εκπληκτική ιστορία μιας εξελικτικής πορείας που μας οδηγεί από τον 15ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 21ο- το σίγουρο είναι πως σαστίζει κανείς μπροστά στη δύναμη με την οποία διαδόθηκε η ελληνική γλώσσα μέσα από τόσες κρίσεις και αναγεννήσεις». Υπάρχει μια σιωπηρή υπόσχεση σε μια διαδικασία φυσιολογικής ανάπτυξης, την οποία εγγυάται η φύση. Πώς εξηγείται όμως το συγκεκριμένο φαινόμενο; Ο πρώτος λόγος που συνέβαλε καταλυτικά στην εξάπλωση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας ανά τους αιώνες ήταν η άρρηκτη σχέση η οποία συνέδεσε τη γλώσσα με τη θαυμαστή ακτινοβολία των έργων που γράφηκαν σε αυτήν. Πέρα από το ότι η Ελλάδα επινόησε διαδοχικά όλα σχεδόν τα λογοτεχνικά είδη, σχεδόν όλους τους μύθους και μεγάλο αριθμό σπουδαίων φιλοσοφικών δογμάτων, η ελληνική γλώσσα δεν αποτελεί μόνο μέσο πρόσβασης στα ίδια τα κείμενα. Είναι εξίσου αλήθεια ότι το ποιόν της ελληνικής γλώσσας διαμόρφωσε το ποιόν των έργων. 
Οπως επιχειρεί να δείξει η συγγραφέας σε αυτό το ύστατο εγχειρίδιο ελληνικών με πλήθος παραδειγμάτων, τα λογοτεχνικά έργα επιβλήθηκαν μέσα στους αιώνες ακολουθώντας μια συνεχή ροή από επινοήσεις που επέτρεπαν στη γλώσσα να ανανεώνεται, προσδίδοντάς της μια αίσθηση γλωσσικής έκφρασης η οποία συνδυάζει ακρίβεια και ομορφιά. Εκπλήσσεται κανείς από την ικανότητα της γλώσσας αυτής να εκφράζει τόσες ποιητικές και φιλοσοφικές ανακαλύψεις, σημειώνει η Ρομιγύ. Το πυκνό αισχύλειο ύφος συνοδεύεται από υποβλητικές παρομοιώσεις και επινοήσεις λέξεων σπάνιας τόλμης: «αργυραμοιβός σωμάτων» ήταν ο θεός του πολέμου Αρης, σαν μικροτραπεζίτης που αντάλλασσε τους νεκρούς όπως ανταλλάσσουμε νομίσματα. Η ευρηματικότητα συνεχίζεται όταν αποκαλεί την ωραία Ελένη «πολυλάνωρ», δηλαδή γυναίκα με πολλούς άντρες, ενώ για το όνομά της σχολιάζει ότι Ελένη σημαίνει «ελένας» (από το ελείν και ναυς), «αυτή που ρημάζει τα καράβια» (Καραβοπνίχτρα). Μάλιστα, η ευφάνταστη υβριστική έκφραση του Αριστοφάνη «κρουνοχυτρολήραιον ει»- λέξη που κατασκεύασε ο ποιητής από τον κρουνό (πηγή), τον χύτρο (τσουκάλι) και το ληρέω (μωρολογώ), για να πει «είσαι ανόητος πολυλογάς»- έχει επιβιώσει, κάτι που πιθανότατα γνώριζε η Ρομιγύ αλλά όχι οι αναγνώστες της, παραλλαγμένη ως τις μέρες μας: «είσαι κρασοκανάτας». ΄
Τα πράγματα σοβαρεύουν όταν έχουμε τη δημιουργία λέξεων ή παραγώγων που επιτρέπουν ακριβέστερη νοηματοδότηση σε ιδέες και νοήματα. «Σήμερα είμαστε σε θέση να αποτιμήσουμε το μέγεθος της αθηναϊκής ευρηματικότητας η οποία, ακριβώς στο κατώφλι του 5ου αιώνα π.Χ., δημιούργησε εντελώς συνειδητά τη λέξη «δημοκρατία». Ο όρος επινοήθηκε ταυτόχρονα με το πολιτικό σύστημα που περιέγραφε και που ίδρυσαν τότε οι Αθηναίοι» γράφει η Ρομιγύ. Την ίδια εποχή γίνεται η διάκριση μεταξύ «ηγεμονίας» και «αυτοκρατορίας», δημοκρατίας και δημαγωγίας, ταξινομούνται οι διάφορες μορφές συγκρότησης μιας πολιτείας. «Ολα αυτά εγγράφονται στον 5ο αιώνα, στον αιώνα της αθηναϊκής ακτινοβολίας, αλλά εγγράφονται πλέον και στις οριστικές κατακτήσεις του πνεύματος και της γλώσσας». Η επινόηση λέξεων και ο εμπλουτισμός του λεξιλογίου πήγαιναν μαζί με την εκλέπτυνση της πολιτικής ανάλυσης. Και παρ΄ όλο που η ελληνική θεωρείται σήμερα νεκρή γλώσσα, μια πλειάδα λέξεων που κατασκευάζονται στη Δύση για να προσδιορίσουν νέες πραγματικότητες είναι ελληνικές- το τηλέφωνο, ο φιλοτελισμός, η ψυχανάλυση. Ακόμη και το όνομα Ευρώπη είναι ελληνικό. Ανήκει στην πριγκίπισσα που ερωτεύεται ο Δίας όταν τη βλέπει να παίζει με τις φίλες της στην παραλία της Σιδώνας. «Είτε μιλάμε για γλώσσα είτε για λογοτεχνία ή για τέχνη, η ελληνική κληρονομιά δεν είναι απλώς μια κληρονομιά κοινή σε όλους τους λαούς της Ευρώπης» καταλήγει η Ρομιγύ. «Είναι ο αρχικός πυρήνας, η “μαγιά” θα λέγαμε της Ευρώπης». Και ακόμη παραπέρα: με τρόπο σταθερό και επίμονο, μέσα από την αρχαία τραγωδία ή την πολιτική επιστήμη, τη μυθολογία ή την ιστορία, το ελληνικό πνεύμα επικεντρώθηκε στην «ανθρώπινη κατάσταση» και όχι στις ιδιαιτερότητες του «ιδιωτεύοντος» ανθρώπου.
«Είναι σίγουρο ότι οι Ελληνες και βίαιοι ήταν, και πολέμους, ακόμα και εμφύλιους, έκαναν. Αυτά είναι τα γεγονότα. Αλλά, όμως, υπάρχουν και τα κείμενα. Κι αυτά εκφράζουν ομόθυμα την άποψη ότι είναι φοβερό να ζει κανείς μέσα στη βία, ότι πρέπει να την ελαττώσουν και να τη σταματήσουν. Ολα τα αρχαία ελληνικά κείμενα που μας έχουν παραδοθεί καταδικάζουν τον πόλεμο με τέτοια δύναμη που παραμένουν μέχρι σήμερα πρότυπα» είπε η αδιαφιλονίκητη μεγάλη κυρία των ελληνικών σπουδών σε παλαιότερη συνέντευξή της στο περιοδικό «Le Ρoint». Για αυτόν τον λόγο έμαθε ελληνικά ο Λουκιανός από τα Σαμόσατα της Συρίας τον 2ο αιώνα μ.Χ., και έγινε τόσο διάσημος συγγραφέας που ενέπνευσε τον Ερασμο στο Ρότερνταμ, τον 15ο αιώνα, ο οποίος βοηθάει τώρα με τη σειρά του τους νεαρούς απογόνους των Γαλατών χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα του να ανακαλύψουν την ελληνική γλώσσα. Κατά τη Ζακλίν ντε Ρομιγύ, η κρίση της εποχής μας αφορά ουσιαστικά στην πραγματικότητα την οργάνωση της εκπαίδευσης διότι, κατά γενική ομολογία, τα ελληνικά απολαμβάνουν την εύνοια των περισσοτέρων μας.
Εκδόσεις Ωκεανίδα
(Πηγή: Το Βήμα)

Ρέα Γαλανάκη “Φωτιές του Ιούδα, Στάχτες του Οιδίποδα”

		Μυθιστόρημα  Η άφιξη μιας νεαρής Ελληνοεβραίας δασκάλας σε ορεινό χωριό της Κρήτης, το έτος 2000, όσο και το πασχαλινό έθιμο της καύσης του Ιούδα, δίνουν αφορμή για μια τομή στο “άβατον” των σύγχρονων ορεινών κοινωνιών της νήσου, αλλά και για το ξεδίπλωμα μιας παλιάς κρητικής παράδοσης, που αποδίδει στο πρόσωπο του βιβλικού Ιούδα τη μοίρα του μυθικού Οιδίποδα. Νόμος και παρανομία, έρωτες και τελετουργίες, φονικά και αποσιωπήσεις, ρηξικέλευθες αλλά και απαρχαιωμένες αντιλήψεις, συνθέτουν ένα σκηνικό γεμάτο συγκρούσεις και αντιφάσεις, μέσα στο οποίο η νεαρή γυναίκα αναζητεί τις ρίζες της ταραγμένης οικογενειακής της ιστορίας. Παράλληλα, ο περί τον Ιούδα και τον Οιδίποδα μύθος, ένας μύθος για το απόλυτο κακό, βαδίζει πάνω στα σκοτεινά δικά του μονοπάτια: ξεκινά από τα βάθη του χρόνου και φθάνει ως τις μέρες μας, για να υπηρετήσει αλλά και να ερμηνεύσει τις άκαμπτες δομές των ορεινών κλειστών κοινωνιών. Ένα “διπλό” βιβλίο, που αποκαλύπτει ότι μύθος και σύγχρονη ζωή συμπλέκονται σε ενιαίο σώμα, όπως άλλωστε και η λογοτεχνία με την πραγματικότητα.
		Εκδόσεις Καστανιώτη

Academy of Greek Filmmakers

(GREEK NEWS AGENDA) Costa Gavras, Michael Cacoyannis, Nikos Koundouros and Dinos Katsouridis are honorary members of the newly established Academy of Greek Filmmakers (December 2009).
The Academy – which includes members of the different professions related to filmmaking – will primarily assume the responsibility of bestowing awards for Greek productions.
The Greek version follows the example of other countries (U.S.A., Germany, Spain, etc.) where the Academy has established itself as an independent body with successful work in promoting local productions. Besides awards, the 108 founding members of the Academy of Greek Filmmakers will contribute to the international promotion of Greek cinema and filmmakers’ training.
Visit Greek Film Centre’ Digital Archive of Greek Cinema; Greek Film Centre: www.gfc.gr

Ο “Χορός θανάτου” του Στρίντμπεργκ σε θέατρο της Αθήνας

 

Ένας αινιγματικός χορός για τρεις από την ομάδα “Υστερόγραφο”
Στις 14 Ιανουαρίου ξεκίνησε παραστάσεις ο «Χορός Θανάτου» του Αυγούστου Στρίντμπεργκ από τη θεατρική ομάδα Υστερόγραφο στο Studio Μαυρομιχαλή.
Ο Έντγκαρ και η Άλις ζουν σε ένα απομονωμένο νησί του Σουηδικού αρχιπελάγους.  Εκείνος είναι λοχαγός, εκείνη ήταν ηθοποιός αλλά τα έχει παρατήσει.  Πλησιάζει η 25η επέτειος των γάμων τους και εκείνοι ασφυκτιούν μέσα στο μικρόκοσμό τους.  Δεν κάνουν παρέα με άλλους ανθρώπους στο νησί, έχουν στείλει τα παιδιά τους στην πόλη για να σπουδάσουν και με κάθε τρόπο πληγώνουν ο ένας τον άλλο, κάτι που δεν εμπεριέχει απαραίτητα κακία, είναι στοιχείο της σχέσης τους.
Η έλευση του Κουρτ, εξαδέλφου της Άλις, στο νησί θα περιπλέξει την κατάσταση.  Ο Κουρτ έχει έρθει να αναλάβει προϊστάμενος του λοιμοκαθαρτηρίου.  Τους τρεις τους, τους δένει ένα κοινό παρελθόν και πιθανότατα διάφορα μυστικά, λιγότερο ή περισσότερο ένοχα. Ο Κουρτ θα ενταχθεί για στο μικρόκοσμο του ζευγαριού.  Οι καταστάσεις θα οδηγήσουν και τους τρεις σε ακραίες επιλογές.  Η αλήθεια και το ψέμα, ο θάνατος και η ζωή, αρχίζουν να μπερδεύονται.  Οι ισορροπίες θα ανατραπούν, ωστόσο λίγα πράγματα θα αλλάξουν. Σημείωμα σκηνοθέτη
Ο Έντγκαρ και η Άλις.  Ένα ζευγάρι σε ένα απομονωμένο νησί, χωρίς φίλους και κοινωνικές επαφές.  Μοιάζουν να αλληλοσπαράσσονται μέρα-νύχτα.
Ο Κουρτ. Ο ξάδελφος, και αργότερα –ή μήπως και παλαιότερα;– ο εραστής της Άλις.  Μοιάζει άλλοτε για θύμα τους και άλλοτε για εισβολέας στη ζωή τους.
Διαβάζοντας το έργο του Στρίντμπεργκ η αίσθηση που είχα είναι ότι ο συγγραφέας δε θέλει λύσεις.  Αν τις ήθελε θα τις έδινε.
Ένας χορός για τρεις, αινιγματικός, σε μια παράσταση που επίσης δε θέλει να λύσει τα αινίγματα, αλλά να τα προβάλλει.  Η προσπάθειά μας ήταν να βρούμε τους τρόπους με τους οποίους ο συγγραφέας προβάλλει αυτά ακριβώς τα αινίγματα και να τους αναδείξουμε.
Μετάφραση: Μίνως Βολανάκης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Γιανναράκος
Σκηνικά – Κοστούμια: Νίκη Πέρδικα
Μουσική: Κώστας Μαντζώρος
Χορογραφία: Στέλλα Κρούσκα
Φωτισμοί-φωτογραφίες: Αντώνης Συμεωνάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Στέφανος Μονδέλος
Παίζουν οι ηθοποιοί:  Κωνσταντίνος Χατζούδης , Αγγελική Λεμονή,  Σπύρος Ζουπάνος
(Πηγή: ElCulture.gr)

Γιώργος Σκαμπαρδώνης “Μεταξύ σφύρας και Αλιάκμονος”

 

Σκαμπαρδώνης Γιώργος

Μεταξύ σφύρας και Αλιάκμονος

Ένα χρόνο μετά το μυθιστόρημα «Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας» για το Μάρκο Βαμβακάρη, ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης επανέρχεται με μια συλλογή διηγημάτων, γραμμένων από το 2004 έως τα μέσα του 2009.
Στα διηγήματα αυτά κυριαρχούν κι επανέρχονται θέματα από το οικείο σύμπαν του συγγραφέα: τα άφεγγα μέρη, οι αναδιπλώσεις της μνήμης, οι υπόγειες κρύπτες. Το ανεπαλήθευτο, το παίγνιο, οι εμμονές: το νερό, η θάλασσα, η υπέρβαση της αντοχής, η απώλεια. Οι δύσκολες σχέσεις, η φθορά, η κρίσιμη στιγμή που φέρνει την αλλοίωση και σε ορίζει. Η μοναχικότητα, τα ζώα, ο φόβος, η πνιγμονή, ο ακρωτηριασμός, η πτήση, το αναπάντεχο. Η μεγάλη αναμονή, η ματαιότητα, η Ιστορία που διαβρώνει το τώρα. Η ειρωνεία του τυχαίου που μεταβάλλει τα πάντα. Τα μεγάλα κατορθώματα που γλυκαίνουν παλιές μαχαιριές. Το κενό, ως μουσική που πυκνώνει και παρηγορεί.
Σταθερά θέματα που φεύγουν, επανέρχονται μεταμφιεσμένα κι αντανακλούν σε 27 διηγήματα υφασμένα πάνω σε σταθερές, αόρατες γραμμές και σε ρευστά σχέδια, μεταξύ μιας ύπερθεν μοίρας και του σουρεαλισμού της πραγματικότητας, μεταξύ σφύρας και Αλιάκμονος.
Εκδόσεις Ellinika Grammata, συλλογή Σύγχρονη Ελληνική Πεζογραφία 

 

 

  

the writer G. Skambardonis

 

Giorgos Skambardonis “Metaxy sfyras kai Aliakmonos” 

One year after his last novel “Ola vainoun kalos enantion mas”, the writer and journalist Giorgos Scambardonis has recently published a book of narrations, written during the period 2004-2009.
Twenty-seven short stories (editions Ellinika Grammata), about some of the writer`s familiar themes, such as the water, the sea, difficult relationships, animals, fear, loneliness, vanity, loss, memory, the history that alterates the present, the irony of the unexpected that changes everything, the exceeding of endurance, the long waiting.
Constant subjects that come back in a different manner, linked with invisible lines, between a fate from above and the surrealism of real life. 

„Kuszenia Greków” / „Ελληνικοί πειρασμοί”

AUSTRIACKIE FORUM KULTURY W WARSZAWIE
ΑΥΣΤΡΙΑΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΒΑΡΣΟΒΙΑ
AMBASADA GRECJI W WARSZAWIE BIURO PRASOWE
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ ΣΤΗ ΒΑΡΣΟΒΙΑ
 

Prezentcja książki                                    Παρουσίαση βιβλίου
Otwarcie wystawy                                    Εγκαίνια έκθεσης σχεδίων
Koncert                                                            Κονσέρτο
czwartek, 5 listopada 2009 r.           Πέμπτη, 5 Νοεμβρίου 2009
godz. 18:00                                                     ώρα 18.00
ul. Próżna 8                                                   οδός Próżna 8

P R O G R A M

I. Otwarcie wystawy: Michał Hrisulidis – rysunki
I. Εγκαίνια έκθεσης : Μιχάλης Χρυσουλίδης – σχέδια

ΙI. Prezentacja książki: „Zbawca Boga. Kuszenia Nikosa Kazantzakisa” autorstwa Iliasa Wrazasa (Wyd. Uniwersytetu Wrocławskiego, 2009)
Spotkanie z autorem poprowadzi: Ewa T. Szyler
II. Παρουσίαση βιβλίου «Ο σωτήρας του Θεού. Οι πειρασμοί του Νίκου  Καζαντζάκη» του Καθηγητή Ηλία Βράζα (Wyd. Uniwersytetu Wrocławskiego, 2009). Την συζήτηση με τον συγγραφέα συντονίζει η Ewa T. Szyler

III. Koncert: „Theodorakis i inni” w wykonaniu
Isidorosa Papadakisa (buzuki, wiolonczela)
i Iliasa Wrazasa (śpiew, gitara)
ΙΙΙ. Κονσέρτο «Θεοδωράκης και άλλοι»
Από τους Ισίδωρο Παπαδάκη (μπουζούκι, βιολοντσέλο)
και Ηλία Βράζα (τραγούδι, κιθάρα)

STRESZCZENIE
«Powieści, dzięki którym Nikos Kazantzakis (1883-1957) zdobył międzynarodową sławę i uznanie, zaczął pisać po sześćdziesiątym roku życia (!). Uważał je za parerga, a ich tworzenie za rozrywkę w pascalowskim sensie. I nie był gołosłowny, bowiem pisaną pod koniec życia “autobiografię duchową” pt. Αναφορά στον Γκρέκο (Raport dla El Greco) doprowadził do momentu powstania quasi-filozoficznego dzieła pt. Ασκητική (Ascetyka) i eposu Οδύσσεια (Odyseja), pomijając cały ostatni okres życia, podczas którego powstały powieści. Prezentowana książka skonstruowana jest wokół niewielkiej rozmiarami Ascetyki. Uznałem, że spojrzenie na sylwetkę twórczą Kazantzakisa poprzez pryzmat tego właśnie dzieła jest poznawczo obiecujące, albowiem zawarte jest w nim światopoglądowe i tożsamościowe credo pisarza, które następnie z podziwu godną konsekwencją będzie on eksploatować we wszystkich swoich dziełach. Lektura Ascetyki narzuca nieodparte przekonanie, że jest ona swego rodzaju egzystencjalnym projektem o charakterze apelatywnym, propozycją nowej formuły duchowości po fundamentalnym dla historii Zachodu doświadczeniu związanym z tzw. „śmiercią Boga” i „odczarowaniem świata”. Nawołuje ona niejako do odrodzenia, do odbudowania sfery duchowej, która po „śmierci Boga” stała się wysoce problematyczna, a nawet śmiertelnie zagrożona».

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
«Τα μυθιστορήματα, χάρη στα οποία ο Νίκος Καζαντζάκης (1883–1957) κέρδισε τη διεθνή φήμη και αναγνώριση, άρχισε να τα γράφει μετά τα εξήντα του χρόνια (!). Τα θεωρούσε ως πάρεργα και τη δημιουργία τους ως διασκέδαση με την πασκαλινή έννοια. Δεν ήταν αυτό απ’ τη μεριά του συγγραφέα μια δήλωση χωρίς αντίκρισμα, αφού τη γραμμένη προς το τέλος της ζωής του «πνευματική αυτοβιογραφία» Αναφορά στον Γκρέκο την έφτασε ως τη στιγμή που τελειοποίησε το quasi-φιλοσοφικό του έργο Ασκητική και το έπος Οδύσσεια, αποσιωπώντας όλη την τελευταία περίοδο της ζωής του, στη διάρκεια της οποίας είδαν το φως τα μυθιστορήματά του. Το βιβλίο που παρουσιάζω είναι κατασκευασμένο γύρω από την μικρού μεγέθους Ασκητική. Θεώρησα, ότι αντικρίζοντας την καλλιτεχνική προσωπικότητα του Καζαντζάκη υπό το πρίσμα αυτού ακριβώς του έργου είναι γνωστικά ελπιδοφόρο, διότι παρέχει μέσα του το κοσμοθεωρητικό και ταυτοτικό credo του συγγραφέα, που κατόπιν με αξιοθαύμαστη συνέπεια θα το εκμεταλλευτεί σ’ όλα του τα έργα. Η ανάγνωση της Ασκητικής επιβάλλει μια αδιαφιλονίκητη πεποίθηση, ότι είναι ένα είδος υπαρξιακού προτάγματος με έντονα επικλητικό χαρακτήρα, πρόταση μιας νέας φόρμουλας πνευματικότητας μετά από την κεφαλαιώδη για την ιστορία της Δύσης εμπειρία του «θανάτου του Θεού» και της «απομάγευσης του κόσμου». Μας καλεί κατά κάποιο τρόπο προς μια αναγέννηση, προς την ανοικοδόμηση της πνευματικής μας διάστασης, η οποία μετά το «θάνατο  του Θεού» έγινε σε υψηλό βαθμό προβληματική και βρέθηκε ακόμα και σε θανάσιμο κίνδυνο».

ILIAS WRAZAS studiował kulturoznawstwo i filozofię na Uniwersytecie Wrocławskim. Doktoryzował się z filozofii i socjologii. Współpracuje z czasopismami „Notatnik Teatralny” i „Nowa Krytyka”. Przez wiele lat wykładał filozofię. Od kilku lat jego zainteresowania skupione są na kulturze i literaturze nowogreckiej. Ich owocem jest książka Zbawca Boga. Kuszenia Nikosa Kazantzakisa. Obecnie przygotowuje książkę o kulturze nowogreckiej. Pracuje w Instytucie Studiów Klasycznych, Śródziemnomorskich i Orientalnych Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie wykłada historię kultury i literatury nowogreckiej.

O ΗΛΙΑΣ ΒΡΑΖΑΣ σπούδασε φιλοσοφία και πολιτισμό στο Πανεπιστήμιο του Wrocław. Εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στην φιλοσοφία και κοινωνιολογία. Συνεργάζεται με τα περιοδικά „Notatnik Teatralny” και „Nowa Krytyka”.  Δίδαξε φιλοσοφία. Εδώ και μερικά χρόνια το ενδιαφέρον του εστιάζεται στον πολιτισμό και τη λογοτεχνία της νεώτερης Ελλάδας. Καρπός των ενδιαφερόντων του είναι το βιβλίο «Ο σωτήρας του Θεού, Οι πειρασμοί του Νίκου Καζαντζάκη». Ετοιμάζει επίσης βιβλίο για τον νεοελληνικό πολιτισμό. Εργάζεται στο Ινστιτούτο Κλασικών, Μεσογειακών και Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου του Wrocław, όπου διδάσκει ιστορία του πολιτισμού και της λογοτεχνίας της νεότερης Ελλάδας. 

NIKOS KAZANTZAKIS (1883-1957) jest najbardziej – obok Konstandinosa Kawafisa – znanym na świecie twórcą greckim. Jest autorem takich powieści jak „Grek Zorba” czy „Ostatnie kuszenie Chrystusa”, które doczekały się udanych filmowych adaptacji. „Ostatnie kuszenie Chrystusa” wpisane zostało do listy 100 najczęściej cenzurowanych arcydzieł literatury światowej. Film Martina Scorsese z 1988 roku na podstawie powieści Kazantzakisa, wywołał oburzenie Kościołów na całym świecie. W Polsce film nie był nigdy rozpowszechniany w kinach. Nie dopuścił do tego Episkopat w porozumieniu z Biurem Politycznym KC PZPR.  Choć sam Kazantzakis nigdy nie pisał z intencją wywołania skandalu, to jego oryginalne i nowatorskie propozycje współczesnej duchowości, wywoływały ostre reakcje instytucji monopolizujących rozumienie duchowości człowieka. Książka Iliasa Wrazasa pt. „Znawca Boga. Kuszenia Nikosa Kazantzakisa” przedstawia znane i mniej znane aspekty twórczości greckiego pisarza.

O ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ (1883-1957) συγκαταλέγεται –μαζί με τον Κωνσταντίνο Καβάφη- στους πιο γνωστούς Έλληνες δημιουργούς στον κόσμο.  Είναι συγγραφέας του «Ζορμπά», καθώς και του «Τελευταίου Πειρασμού», έργα που μεταφέρθηκαν και στην κινηματογραφική οθόνη.  Ο «Τελευταίος Πειρασμός» περιλαμβάνεται στον κατάλογο με τα 100 αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας που έχουν λογοκριθεί. Η ομότιτλη ταινία του Martin Scorsese το 1988, προκάλεσε την οργή της Εκκλησίας διεθνώς. Στην Πολωνία δεν παίχθηκε στον κινηματογράφο. Απαγορεύτηκε η προβολή  της από το Επισκοπάτο σε συμφωνία με το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του Ενωμένου Πολωνικού Εργατικού Κόμματος.  Ωστόσο ο Καζαντζάκης δεν έγραψε ποτέ με στόχο την πρόκληση σκανδάλου, είναι η ίδια η κοσμοθεωρία  του που προκάλεσε την αντίδραση των θεσμών που θεωρούσαν ότι μονοπωλούν την πνευματικότητα.  Το βιβλίο του Ηλία Βράζα «Ο Σωτήρας του Θεού. Οι Πειρασμοί του Καζαντζάκη» παρουσιάζει τις γνωστές και λιγότερο γνωστές πτυχές του έργου του Έλληνα συγγραφέα.

MICHAŁ HRISULIDIS jest absolwentem PWSSP we Wrocławiu, ma za sobą 40 wystaw indywidualnych w Polsce i na świecie. Brał udział w wielu wystawach zbiorowych. Od 1993 roku zajmuje się również scenografią filmową i teatralną. W 1994 roku otrzymał nagrodę indywidualną na XIX Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni za współtworzenie kształtu plastycznego filmu pt. „Cudowne miejsce” w reż. Jana Jakuba Kolskiego, a w 2000 roku nagrodę indywidualną za scenografię do filmu „ Daleko od okna „ w reż. Jana Jakuba Kolskiego na XXV Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Jest autorem około trzydziestu realizacji scenograficznych do filmów fabularnych i teatrów telewizji (m.in. do Filmów Jana Jakuba Kolskiego, Filipa Bajona i Radosława Piwowarskiego). Prace Michała Hrisulidisa znajdują się w Muzeum Kinematografii w Łodzi, w Muzeum Archeologiczno-Historycznym w Głogowie, w Galerii Miejskiej w Lubinie, a także w wielu zbiorach prywatnych w Polsce i za granicą. Jest autorem okładki i ilustracji do książki Iliasa Wrazasa Zbawca Boga. Kuszenia Nikosa Kazantzakisa.

O MΙΧΑΛΗΣ ΧΡΥΣΟΥΛΙΔΗΣ είναι απόφοιτος της PWSSP (Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών) του Wrocław. Έχει συμμετάσχει σε 40 ατομικές εκθέσεις στην Πολωνία και το εξωτερικό και έχει λάβει μέρος σε πολλές συλλογικές εκθέσεις. Από το 1993 ασχολείται με την κινηματογραφική και θεατρική σκηνογραφία. Το 1994 του απενεμήθη βραβείο στο 19^ο Φεστιβάλ Πολωνικών Ταινιών στη Gdynia για την σκηνογραφία της ταινίας „Cudowne miejsce” («Θαυμάσιο μέρος») σε σκηνοθεσία του Jan Jakub Kolski, ενώ το 2000 βραβεύθηκε για την σκηνογραφία του έργου «Daleko od okna» («Μακριά από το Παράθυρο») σε σκηνοθεσία του Jan Jakub Kolski στο 25^ο Φεστιβάλ Πολωνικών Ταινιών στη Gdynia. Έχει κάνει τα σκηνικά σε τριάντα περίπου ταινίες και θεατρικές μεταφορές στην τηλεόραση (μεταξύ άλλων σε έργα του Jan Jakub Kolski, του Filip Bajon και Radosław Piwowarski).  Τα έργα του Μιχάλη Χρυσουλίδη βρίσκονται στο Μουσείο της Κινηματογραφικής Τέχνης της πόλης Łódz, στο Αρχαιολογικο- Ιστορικό Μουσείο του Głogow, τη Δημοτική Γκαλερί του Lubin και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Πολωνία και το εξωτερικό.  Σχεδίασε το εξώφυλλο στο βιβλίο του Ηλία Βράζα «Ο Σωτήρας του Θεού. Οι Πειρασμοί του Νίκου Καζαντζάκη»

 

ISIDOROS PAPADAKIS jest absolwentem Kompozycji i Teorii Muzyki Uniwersytetu Arystotelesa oraz Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Salonikach. Obecnie jest doktorantem na Wydziale Kompozycji Akademii Muzycznej w Krakowie u Profesora Wojciecha Widłaka. Jest autorem muzyki kameralnej i utworów wokalnych. Pod kierunkiem prof. Kiriakosa Gouventasa i Evgeniosa Voulgarisa studiował również anatolijską muzykę grecką i turecką. Gra na kilku instrumentach.

O ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ είναι απόφοιτος Μουσικής Σύνθεσης και Θεωρίας της Ανώτατης Μουσικής Σχολής στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας στο Τμήμα Σύνθεσης της Μουσικής Ακαδημίας στην Κρακοβία υπό την επίβλεψη του καθηγητή Wojciech Widłak.  Δημιουργός μουσικής δωματίου και φωνητικών έργων.  Υπό την επίβλεψη του καθηγητή Κυριάκου Γουβεντά και του Ευγένιου Βούλγαρη έχει σπουδάσει ελληνική και τουρκική μουσική. Παίζει μουσικά όργανα.

EWA T. SZYLER jest tłumaczka z języków angielskiego i nowogreckiego.  Z nowogreckiego tłumaczyła między innymi utwory Nikosa Kazantzakisa, Kostasa Tachtsisa, Andreasa Staikosa, Mimisa Androulakisa. Wieloletnia członkini i prezeska Towarzystwa Przyjaciół Grecji. Mieszka w Warszawie.

Η EWA T. SZYLER είναι μεταφράστρια από τα αγγλικά και τα νέα ελληνικά. Από την νεοελληνική λογοτεχνία έχει μεταφράσει έργα του Νίκου Καζαντζάκη, του Κώστα Ταχτσή, του Ανδρέα Στάικου, καθώς και του Μίμη Ανδρουλάκη.  Είναι μέλος του Συλλόγου «Φίλοι της Ελλάδας στην Πολωνία» και ζει στη Βαρσοβία